سندرم آسپرگر چیست؟ این سندرم همچنین به عنوان اختلال آسپرگر شناخته می‌شود و یک اختلال عصبی تکاملی است که در طیف اوتیسم قرار می‌گیرد. این وضعیت برای اولین بار توسط پزشک کودکان اتریشی هانس آسپرگر در سال ۱۹۴۴ توصیف شد و تا سال ۱۹۹۴ به عنوان یک اختلال متمایز به طور رسمی شناخته نشده است. سندرم آسپرگر در کودکان و نوجوانان و بزرگسالان با مشکلات در تعامل اجتماعی، الگوهای تکراری رفتاری و علاقه شدید به موضوعات خاص مشخص می‌شود.
برخی مطالعات نشان داده‌اند که ازدواج های فامیلی ممکن است خطر افزایش احتمال بروز آسپرگر را افزایش دهند. این امر به خصوص برای افرادی که در خانواده‌ی آن‌ها سابقه‌ی این سندرم وجود دارد، مهم است. با این حال در این باره باید پزشک متخصص نظر دهد. این مقاله جامع به ارائه درک عمیقی از نشانگان آسپرگر از جمله ویژگی‌ها، تشخیص و درمان‌های موجود برای آن می‌پردازد.
ویژگی‌های سندرم آسپرگر
چالش‌های تعامل اجتماعی
افراد مبتلا به نشانگان آسپرگر اغلب با مشکلات در تعاملات اجتماعی مواجه هستند. برای همین است که سندرم آسپرگر در نوجوانان با چالش زیادی همراه است. آن‌ها ممکن است همانند برخی از افراد مبتلا به انواع اختلالات یادگیری، در فهم نشانه‌های غیرکلامی مانند زبان بدن مشکل داشته باشند که منجر به سوءتفاهم و اختلالات اجتماعی می‌شود. آن‌ها همچنین ممکن است در آغاز و حفظ گفتگوها، برقراری دوستی و فهم قواعد اجتماعی مشکل داشته باشند.
رفتارها و روال‌های تکراری
رفتارها و روال‌های تکراری در افراد مبتلا به سندرم آسپرگر رایج است. آن‌ها ممکن است در حرکات تکراری مانند تکان دادن دست یا تکان دادن بدن شرکت کنند یا به روال‌ها و آیین‌های خاصی پایبند باشند. این رفتارها به آن‌ها حس راحتی می‌دهد و زندگی آن‌ها را قابل پیش‌بینی‌تر می‌کند.
علاقه شدید به یک موضوع خاص و دانش تخصصی
معمولا افراد مبتلا به سندرم آسپرگر باهوش هستند و اغلب علاقه شدیدی به موضوعات خاص پیدا می‌کنند. آن‌ها ممکن است در زمینه‌های علاقه خود دانش گسترده‌ای کسب کنند و توجه قابل توجهی به جزئیات نشان دهند. این علایق می‌توانند منبع تخصص و رضایت برای افراد مبتلا به نشانگان آسپرگر باشند. دانشمندانی مثل ایزاک نیوتن و چارلز داروین از نوابغ آسپرگر هستند.
سندرم آسپرگر و ازدواج
اختلال آسپرگر می‌تواند بر روابط عاطفی و ازدواج افراد مبتلا به آن تاثیر داشته باشد. افراد مبتلا به نشانگان آسپرگر ممکن است دشواری‌هایی در تعاملات اجتماعی و ارتباطات عاطفی داشته باشند که این می‌تواند تأثیری بر روابط زناشویی و ازدواج آن‌ها داشته باشد. افراد مبتلا به آسپرگر ممکن است دشواری در تشخیص و تفسیر نشانه‌های غیرکلامی مانند اشاره‌ها و نشانه‌های صورت داشته باشند. این می‌تواند باعث عدم درک صحیح احساسات و نیازهای همسر شود. افراد مبتلا به اختلال آسپرگر ممکن است در برقراری و حفظ ارتباطات اجتماعی دشواری داشته باشند. این می‌تواند باعث ایجاد مشکلات در ارتباط با همسر و برقراری ارتباط عاطفی مطلوب شود. این افراد معمولاً علاقه شدیدی به موضوعات خاصی دارند و ممکن است در تعاملات زناشویی و ازدواج، این علاقه شدید به موضوعات خاص موجب عدم توجه به نیازها و علایق همسر شود.
با این حال، با ارائه آموزش‌ها و مهارت‌های مناسب، افراد مبتلا به اختلال آسپرگر می‌توانند در روابط عاطفی و ازدواج خود پیشرفت کنند. مشاوره ازدواج و آموزش مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی می‌تواند روابط زناشویی و ازدواج را بهبود بخشد.
تشخیص سندرم آسپرگر
معیارهای تشخیصی
معیارهای تشخیصی برای نشانگان آسپرگر در طول زمان تغییر کرده است. قبلاً به عنوان یک اختلال جداگانه در نظام آماری و تشخیصی اختلالات روانی (DSM-5) در نظر گرفته می‌شد، اما در نسخه جدیدتر آن، به عنوان یک بخش گسترده‌تر از اختلال طیف اوتیسم (ASD) تلقی می‌شود. با این که تفاوت آسپرگر و اوتیسم زیاد مشهود نیست اما افراد مبتلا به اختلال آسپرگر هنوز ویژگی‌های متمایزی در طیف اوتیسم نشان می‌دهند.
فرایند ارزیابی
فرایند ارزیابی و تست سندرم آسپرگر شامل ارزیابی جامع توسط تیمی از متخصصان از جمله روانشناسان، روانپزشکان و متخصصان گفتار و زبان است. این ارزیابی معمولاً شامل مصاحبه با فرد و خانواده او، مشاهده رفتار و ارزیابی‌های استاندارد است. هدف از ارزیابی، شناسایی وجود مشکلات ارتباط اجتماعی، رفتارهای محدود و تکراری و تأثیر این علائم بر عملکرد روزانه است.
پشتیبانی آموزشی
افراد مبتلا به نشانگان آسپرگر اغلب از پشتیبانی آموزشی ویژه بهره‌مند می‌شوند. این ممکن است شامل برنامه‌های آموزشی فردی، تسهیلات و تغییرات در برنامه درسی، آموزش مهارت‌های اجتماعی و فراهم کردن محیطی حمایتی برای یادگیری باشد. همکاری بین مربیان، والدین و متخصصان در تضمین موفقیت تحصیلی افراد مبتلا به سندرم آسپرگر بسیار مهم است.
آموزش مهارت‌های اجتماعی
آموزش مهارت‌های اجتماعی نقش مهمی در کمک به افراد مبتلا به اختلال آسپرگر در مدیریت تعاملات اجتماعی بهتر ایفا می‌کند. این مداخلات بر تدریس نشانه‌های اجتماعی، درک دیدگاه، مهارت‌های گفتگو و استراتژی‌های حل مسئله تمرکز دارند. جلسات گروهی درمانی و گروه‌های مهارت‌های اجتماعی، محیطی حمایتی برای تمرین و عمومی‌سازی این مهارت‌ها فراهم می‌کنند.
درمان شناختی-رفتاری (CBT)
درمان شناختی-رفتاری یک رویکرد درمانی گسترده استفاده شده برای سندرم آسپرگر در بزرگسالان است. این درمان به افراد کمک می‌کند الگوهای منفی اندیشه را شناسایی و تغییر دهند، اضطراب و استرس را مدیریت کنند و استراتژی‌های مقابله با موقعیت‌های چالش‌برانگیز را توسعه دهند. درمان شناختی-رفتاری به ویژه در مقابله با اضطراب، افسردگی و مشکلات تنظیم هیجانی که به طور معمول با اختلال آسپرگر همراه است، مفید خواهد بود.
خدمات و منابع حمایتی
خدمات و منابع حمایتی برای افراد مبتلا به آسپرگر و خانواده‌هایشان در دسترس است. این شامل گروه‌های حمایتی، خدمات مشاوره، برنامه‌های آموزش حرفه‌ای و فنی و فناوری‌های کمکی است. سازمان‌های دفاع از حقوق افراد مبتلا به اختلال آسپرگر و خانواده‌هایشان نیز اطلاعات، حمایت و احساس تعلق را به این افراد و خانواده آن‌ها ارائه می‌دهند.
جمع بندی
سندرم آسپرگر یک وضعیت نوروتوسعه‌ای پیچیده است که بر افراد به شکل‌های مختلفی تأثیر می‌گذارد. درک ویژگی‌ها، فرایند تشخیص و درمان‌های موجود از اهمیت بالایی برای ترویج پذیرش، یکپارچگی و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به نشانگان آسپرگر برخوردار است. با ارائه پشتیبانی و مداخلات مناسب، می‌توانیم به افراد مبتلا به اختلال آسپرگر در تمام جوانب زندگی کمک کنیم تا موفقیت و ظرفیت کامل خود را بدست آورند. اگر درباره نشانگان آسپرگر در کودکان سوالات بیشتری دارید، می‌توانید با متخصص بیماری های اطفال مشورت کنید.
