پیشرفت‌های جدید در داروهای پارکینسون

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون (PD) پس از بیماری آلزایمر دومین اختلال شایع نورودجنراتیو مرتبط با افزایش سن در سراسر جهان است. در بروز این بیماری عوامل محیطی و ژنتیکی نقش اساسی دارند. مشخصه بیماری پارکینسون کمبود دوپامین به دلیل مرگ نورونی دوپامینرژیک در جسم سیاه Pars compacta و تشکیل اجسام لویی حاوی آلفا سینوکلئین و یوبیکوئیتین است. دیستونی، برادی‌کینزی، سفتی، لرزش در حالت استراحت و گرفتگی عضلات بیشترین علائم حرکتی گزارش شده در بیماران PD هستند. علاوه بر این، علائم غیرحرکتی مانند اختلالات خلقی و خواب، بی‌تفاوتی، افسردگی و اختلالات شناختی نیز شرح داده شده است.

درمان‌های موجود برای پارکینسون

تا به امروز، اگرچه PD درمان قطعی ندارد، اما تلاش‌های زیادی در زمینه کشف و تحویل دارو برای بررسی درمان‌های مفید بالقوه برای کاهش علائم و ارائه تسکین کوتاه‌مدت انجام شده است. لوودوپا (LD) موثرترین داروی موجود برای درمان علائم حرکتی PD در نظر گرفته می‌شود. با این حال، داروهای اضافی مانند مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز B، آمانتادین، آنتی‌کولینرژیک‌ها، بتابلاکرها یا آگونیست‌های دوپامین معمولاً استفاده می‌شوند. در یک شماره ویژه NCBI، پنج مقاله، شامل چهار مقاله مروری و یک مقاله پژوهشی اصلی، با هدف برجسته کردن آخرین یافته‌ها برای پیاده‌سازی دانش علمی در زمینه اختلالات عصبی جمع‌آوری شد. همه مقالات جمع آوری شده بر اهمیت سرمایه‌گذاری در تحقیق در مورد توسعه داروهای جدید برای بهبود چارچوب بالینی PD تاکید می‌کنند.

مطالعات بر روی داروهای پارکینسون

نقش عوامل دوپامینرژیک و غیر‌دوپامینرژیک به طور گسترده در مطالعات مورد بررسی قرار گرفته است. این تحقیقات بر روی لیگاندهای گیرنده که در طولانی‌تر شدن پاسخ LD و کاهش عوارض جانبی نامطلوب مفید هستند، متمرکز است. آن‌ها همچنین بر نیاز به بررسی بیومارکرها و علائم prodromal برای پیشرفت PD تأکید کردند. در مطالعه‌ای دیگر یک بررسی عرضی انجام شد. آن‌ها نقش مکمل‌های غذایی یا غذای کاربردی مبتنی بر ترکیبات طبیعی، فیتوکمیکال‌ها، ویتامین‌ها و مواد معدنی را در به تعویق انداختن یا کاهش علائم بالینی PD بررسی کردند. این ترکیبات طبیعی و مشتق شده از گیاه، پایه و اساس رویکردهای درمانی جدید را ایجاد کردند. در واقع بیشتر ترکیبات مورد بررسی خواص آنتی‌اکسیدانی و ضد‌التهابی را نشان دادند. این خواص برای مقابله با استرس اکسیداتیو و القای محافظت عصبی نورون‌های دوپامینرژیک ضروری هستند. مشارکت‌های بیشتر، استراتژی‌های درمانی را برای کاهش استرس اکسیداتیو و dyshomeostasis فلزی، شرایطی که معمولاً با PD مرتبط هستند، در نظر می‌گیرند.

آیا داروهای پارکینسون عوارض دارند؟

مطالعه‌ای فهرستی از 800 ترکیب به کار رفته در مدیریت PD را گزارش کرد. در میان موارد مورد بررسی، 250 ترکیب به دلیل خواص احتمالی شلاتور فلزی بودن نسبت به یون‌ها، به طور گسترده باعث از دست رفتن تعادل هموستاز فلزی در PD می‌شوند. علاوه بر این، در مطالعه‌ای دیگر مشتقات جدید سولفور و سلنیل ال-دوپا به نام SP1-6 معرفی شدند. در میان ترکیبات مورد بررسی، SP6 فعالیت‌های آنتی اکسیدانی و محافظتی قابل‌توجهی را نشان داد که با اثر نوروتوکسیک 6-هیدروکسی دوپامین و H2O2 در رده سلولی نوروبلاستوما SY-SH5Y تمایز یافته با RA/PMA مقابله می‌کند. فعالیت بیولوژیکی SP6 را می‌توان با توانایی آن در بازگرداندن کمبود سلنیوم که مسئول کاهش توانایی شناختی و کاهش عملکردهای حرکتی در بیماران PD است، مرتبط دانست.

NCBI-Advances in Parkinson’s Disease Drugs

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

اینستاگرام  تلگرام  لینکدین  آپارات  توییتر  فیسبوک  یوتیوب