واکسن‌های کووید-19 در بیماری ام اس

اثر واکسن کووید-19 بر درمان‌های DMT

سندرم حاد تنفسی ویروس کرونا نوع 2 (SARS-CoV-2) عامل بیماری عفونی کروناویروس 2019 (COVID-19) است. این سندرم پیچیده و چند‌سیستمی از نوامبر 2019 در سراسر جهان گسترش یافته و تا به امروز 176 میلیون نفر را تحت تاثیر قرار داده که 3.8 میلیون نفر از آن‌ها متاسفانه جان خود را از دست داده‌‌اند. معرفی پروتکل‌های درمانی نوآورانه برای حمایت از بیماران COVID-19، منجر به کاهش قابل توجه مرگ و میر و عوارض شدید شده است. اما پیشرفت واقعی، بهینه‌سازی روند پیشگیری اولیه با کمک کمپین‌های واکسیناسیون جهانی و همچنین اقدامات صورت گرفته برای کاهش میزان ابتلا فرد به فرد بود. نگرانی اصلی آن است که درمان‌های اصلاح‌کننده بیماری (DMTs) می‌توانند بر ایمنی و اثربخشی واکسن‌های کووید-19 در مولتیپل اسکلروزیس تأثیر منفی بگذارند.

واکسن‌ها و ام اس

تا به امروز (ژوئیه 2021)، چهار واکسن توسط آژانس‌های نظارتی در اروپا تأیید شده است: دو واکسن mRNA که پروتئین S را کد می‌کنند و دو واکسن مبتنی بر ناقل آدنوویروسی. استفاده از واکسن‌های mRNA (Pfizer-BioNTech; Moderna) به دلیل مشخصات ایمنی، هزینه نسبتا پایین تولید، قابلیت توسعه سریع و کارایی بالاتر، به سرعت در سراسر جهان گسترش یافته است. انجمن‌های ملی و بین‌المللی ام اس و نظرات متخصصان، واکسیناسیون را برای افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس تشویق می‌کنند. با این وجود، بسیاری از افراد مبتلا به ام اس در مورد واکسیناسیون کووید-19 نگران هستند. همچنین بخش کوچک اما قابل‌توجهی از آن‌ها (حدود 20٪) همچنان از تزریق واکسن امتناع می‌ورزند.

مثلث کووید-19، مولتیپل اسکلروزیس و داروهای DMT

تأثیر بالقوه درمان‌های اصلاح‌کننده بیماری (DMTs) که برای ام اس مورد استفاده قرار می‌گیرد، بر واکسیناسیون کووید-19 به خوبی شناخته شده نیست. بر اساس مشاهدات اخیر، پاسخ ایمنی هومورال ممکن است در بیماران تحت درمان با ocrelizumab یا fingolimod مختل شود. مطالعه ما ایمنی‌زایی و بی‌خطری واکسن‌هایmRNA کووید-19 را در یک نمونه از 140 بیمار ام ‌اس تحت درمان با DMT‌های مختلف، که بین آوریل تا ژوئن 2021 تحت واکسیناسیون قرار گرفتند، ارزیابی کرد. پاسخ ایمنی هومورال 1 ماه پس از دوز دوم، با استفاده از یک میکروذره با خاصیت نورتابی شیمیایی مورد آزمایش قرار گرفت.

همه بیماران تحت درمان با DMTهای خط اول یعنی ناتالیزوماب، کلادریبین و آلمتوزوماب، پاسخ هومورال قابل اندازه‌گیری را ایجاد کردند. در بیماران تحت درمان با اوکرلیزوماب و فینگولیمود، سطح IgG به طور قابل‌توجهی پایین‌تر بود، اما فقط برخی از بیماران (22.2٪ برای فینگولیمود و 66٪ برای ocrelizumab) قادر به ایجاد پاسخ هومورال قابل اندازه‌گیری نشدند. در گروه ocrelizumab، سطح IgG با زمان آخرین انفوزیون همبستگی مثبت داشت. هیچ عفونت SARS-CoV-2 پس از واکسیناسیون گزارش نشد. بیشترین عوارض گزارش شده درد در محل تزریق (1/57 درصد) و خستگی (9/37 درصد) بود. هیچ بیماری عوارض جانبی شدیدی که نیاز به بستری شدن داشته باشد را تجربه نکرد.

عوارض جانبی و خطرات تزریق واکسن‌های کووید-19 در مولتیپل اسکلروزیس

نود و دو بیمار (65.7%) حداقل یک عارضه جانبی را پس از واکسیناسیون تجربه کردند. شایع‌ترین درد در محل تزریق (57.1%)، پس از آن خستگی (37.9%)، میالژی (27.1%)، تب (23.6%) و سردرد (15.7%) بود. در حالی که عوارض موضعی (شامل درد، اریتم و تورم) پس از هر دو تزریق، بروز مشابهی داشتند، علائم سیستمیک مانند خستگی، تب، میالژی و آرترالژی پس از تزریق دوم واکسن بیشتر بود. هیچ بیماری عوارض جانبی شدیدی که نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشد را تجربه نکرد.

واکسیناسیون یا عدم واکسیناسیون در بیماران مبتلا به ام اس؟

این مطالعه تأیید می‌کند که واکسیناسیون کووید-19 در بیماران مبتلا به ام اس، ایمن و به خوبی قابل تحمل است و باید به همه بیماران صرف نظر از DMTهای فعلی آن‌ها توصیه شود. از آن‌جایی که فینگولیمود و اوکرلیزوماب می‌توانند پاسخ ایمنی هومورال را کاهش دهند، در بیماران تحت درمان با این داروها، شناسایی آنتی‌بادی‌های SARS-CoV-2 می‌تواند برای نظارت بر پاسخ ایمنی پس از واکسیناسیون مفید باشد. در واقع، طبق داده‌ها، بیماران تحت درمان با DMT‌های خط اول خوراکی یا تزریقی، پاسخ هومورال قابل اندازه‌گیری را نشان می‌دهند. مطالعات بیشتری برای تأیید این نتایج در نمونه‌های بزرگتر مورد نیاز است تا نقش ایمنی سلولی در پاسخ واکسن روشن شود.

PubMed-Immunogenicity and safety of mRNA COVID-19 vaccines in people with multiple sclerosis treated with different disease-modifying therapies

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

اینستاگرام  تلگرام  لینکدین  آپارات  توییتر  فیسبوک  یوتیوب