در یک مطالعه، اپیدمیولوژی، پاتوفیزیولوژی و پیامدهای بالینی هایپراوریسمی در آرتریت پسوریاتیک مورد بررسی قرار گرفته است. آرتریت پسوریاتیک (PsA) نشان دهنده جزء مفصلی بیماری پسوریازیس سیستمیک و اختلال خارج پوستی است. این درگیری اغلب در بیماران مبتلا به پسوریازیس یافت میشود. علاوه بر درگیری مفصلی، PsA با چندین ناهنجاری متابولیک مانند مقاومت به انسولین، فشار خون بالا، دیابت و هیپراوریسمی همراه است. اسید اوریک محصول نهایی متابولیسم پورین و بستر ایجاد کننده نقرس است. شواهد انباشته نقش در حال ظهور هیپراوریسمی را به عنوان یک عامل خطر اصلی قلبی عروقی برجسته میکند.
علاوه بر این، مطالعات مختلف تأثیر متقابل بین هیپراوریسمی و بیماری پسوریازیس را ارزیابی کردند و نشان دادند که افراد مبتلا به پسوریازیس یا PsA ممکن است سطوح سرمی اسید اوریک بالاتری داشته باشند. همچنین هیپراوریسمی ممکن است بر شدت تظاهرات بالینی و درجه التهاب در بیماران PSA تأثیر بگذارد.
در این بررسی، ما بر روی رابطه دو طرفه بین اسید اوریک و PsA تمرکز میکنیم و بررسی میکنیم که چگونه اسید اوریک ممکن است در پاتوژنز پسوریازیس/PSA نقش داشته باشد. همچنین بررسی میکنیم که چگونه تظاهرات بالینی PsA و واسطههای التهابی تحت تأثیر غلظت اسید اوریک قرار میگیرند. در نهایت، اثرات داروهای ضد روماتیسمی بر سطوح اسید اوریک و مزایای بالقوه درمانهای کاهشدهنده اورات بر پسوریازیس و PsA به طور خلاصه آورده شده است.
مقدمه
آرتریت پسوریاتیک (PsA) نشان دهنده جزء مفصلی یک موجودیت بالینی پیچیده است که اکنون به عنوان “بیماری پسوریاتیک” شناخته میشود. درگیری اسکلتی عضلانی در 20 درصد از بیماران مبتلا به پسوریازیس (Pso) گزارش شده است. که طیف وسیعی از تظاهرات از جمله آنتزیت، داکتیلیت، آرتریت محیطی و بیماری محوری را در بر میگیرد.
فنوتیپهای بالینی مجزا (الیگوآرتریت نامتقارن، پلی آرتریت متقارن، آرتریت مفاصل بین فالانژیال دیستال، آرتریت موتیلان، اسپوندیلیت) قبلا شناسایی شدهاند. اگرچه در عمل بالینی، آنها اغلب با یکدیگر همپوشانی دارند. فراتر از درگیری مفصل، PsA با شیوع بالای بیماریهای قلبی متابولیک مانند چاقی، چربی خون، دیابت، فشار خون بالا و هیپراوریسمی همراه است.
متابولیسم اسید اوریک
اسید اوریک (UA) محصول نهایی متابولیسم پورین است. اخیراً اسید اوریک سرم (SUA) محبوبیت پیدا کرده است زیرا ارتباط آن با مرگ و میر و عوارض قلبی عروقی نشان داده شده است. تعدادی از مطالعات تعامل بین هیپراوریسمی و Pso/PsA را بررسی کردند که نشان میدهد افراد مبتلا به این اختلالات سطوح بالاتر SUA یا افزایش شیوع هیپراوریسمی را نیز نشان میدهند. مکانیسمهای پشت این یافتهها به طور کامل شناخته نشده است. فرض بر این بود که هیپراوریسمی نتیجهی تسریع پوسته اندازی/Turn Over سلولهای پوستی مشاهده شده در Pso است. یا اپیفنومنوم ثانویه به اختلالات متابولیک مشاهده شده در Pso/PSA است.
UA یک ترکیب هتروسیکلیک کربن، نیتروژن، اکسیژن و هیدروژن است که از متابولیسم پورین اگزوژن و اندوژن به دست میآید. کبد و روده، همچنین ماهیچهها، ریهها، کلیهها و اندوتلیوم عروقی محلهای اصلی تولید UA هستند. مقادیر نرمال SUA از 1.5 تا 6.0 میلی گرم در دسی لیتر در زنان بالغ و 2.5 تا 7.0 میلی گرم در دسی لیتر در مردان بالغ متغیر است. هموستاز اورات با تعادل دقیق بین تولید و دفع حفظ میشود. اگرچه کلیهها مسئول اصلی دفع UA هستند (65-75٪ دفع UA). همچنین روده نقش مهمی در متابولیسم UA ایفا میکند (25-35٪ دفع UA). کلیهها و روده این فعالیتها را از طریق حضور ناقل اورات روی سطح خود انجام میدهند.
اسید اوریک به عنوان ریسک فاکتور
UA همچنین با چندین اختلال قلبی عروقی همراه است. در ایجاد ضایعات آترواسکلروتیک، UA مسیرهای سیگنال التهابی را تنظیم میکند و پاسخ پیش التهابی ماکروفاژهای M1 را تقویت میکند و پاسخ ضد التهابی M2 را مهار میکند. علاوه بر این، هیپراوریسمی منجر به ایجاد و پیشرفت آترواسکلروز از طریق اختلال عملکرد اندوتلیال میشود. UA داخل سلولی فراهمی زیستی اکسید نیتریک را کاهش داده و فعالیت نیتریک اکسید سنتاز اندوتلیال و تولید اکسید نیتریک را مختل میکند. نقش UA نیز در مقاومت به انسولین فرض شده است.
UA داخل سلولی گونههای فعال اکسیژن (ROS) را افزایش میدهد که به نوبهی خود باعث آپوپتوز سلول بتا میشود. علاوه بر این، به دلیل تحریک بیان ژن القایی NO سنتاز (iNOS)، UA از تولید بیش از حد اکسید نیتریک حمایت میکند که منجر به اختلال عملکرد سلولهای β و آپوپتوز میشود و ترشح انسولین تحریک شده با گلوکز را کاهش میدهد.
متن کامل مقاله را میتوانید از آدرس زیر مطالعه بفرمایید:
PubMed-Hyperuricemia in Psoriatic Arthritis: Epidemiology, Pathophysiology, and Clinical Implications
ما را در شبکههای اجتماعی دنبال کنید