چالش‌های فعالیت جنسی در بیماران قلبی عروقی

فعالیت جنسی، چالشی برای بیماران قلبی

فعالیت جنسی، یکی از اجزاء مهم موثر بر کیفیت زندگی است. این مسئله نگرانی زیادی برای بیماران قلبی و پزشکان آن‌ها ایجاد کرده است. بیماران قلبی غالبا از وقوع سکته قلبی در طول مقاربت می‌ترسند و بنابراین ممکن است تمایل کمتری به برقراری رابطه جنسی داشته باشند. یکی دیگر از ابعاد این مشکل این است که بیمارانی که برای اختلال عملکرد جنسی به دنبال ‌درمان هستند، اغلب به طور همزمان به بیماری قلبی عروقی مبتلا می‌باشند.

در طول رابطه جنسی مانند سایر فعالیت‌های ورزشی، ضربان قلب و فشار خون افزایش می‌یابد. بنابراین بیماران مبتلا به آنژین ممکن است در طول رابطه جنسی، علامت‌دار شوند. درمان دارویی مناسب شامل مسدودکننده‌های بتا و در برخی موارد، نیترات‌های زیرزبانی جهت پیشگیری از بروز آنژین و کمک به تجربه زندگی جنسی طبیعی به بیماران توصیه می‌شوند. بیماران مبتلا به بیماری مزمن کرونری که تحت جراحی بای‌پس قرار گرفته‌اند و بی‌علامت هستند، خطری از نظر بروز علائم در حین مقاربت جنسی ندارند.

تعدیل خطر فعالیت جنسی

به نظر می رسد دو عامل، خطر وقوع سکته قلبی بعد از مقاربت را تعدیل می‌کنند:

• درمان دارویی
• ورزش: هرچه فرد منظم‌تر ورزش کند، خطر نسبی سکته قلبی ناشی از فعالیت جنسی کمتر می‌شود. بنابراین، ممکن است افرادی که از نظر جسمی و جنسی غیر فعال بوده‌اند، قبل از شروع دوباره فعالیت جنسی نیاز به مشاوره پزشکی و نظارت دقیق‌تری داشته باشند. در این مورد بهتر است با متخصص قلب و عروق مشورت کنید.

تعیین خطر فعالیت جنسی

خطر وقوع سکته قلبی یا سایر رویدادهای قلبی (آنژین، آریتمی، حمله حاد در نارسایی قلبی) مرتبط با فعالیت جنسی کم است؛ با این حال، ممکن است این خطر در بیماران مبتلا به بیماری قلبی عروقی پرخطر وجود داشته باشد. بنابراین عملکرد جنسی باید به طور معمول در ارزیابی اولیه همه بیماران مبتلا به بیماری قلبی عروقی بررسی شود. ارزیابی بالینی، بیشتر بر اساس خطر تخمینی است که باید در هر بیمار به طور فردی ارزیابی شود.

افراد با خطر کم

اکثریت بیماران در گروه کم خطر قرار دارند. این گروه شامل موارد زیر می‌باشد:

• بیماران بی‌علامت و دارای کمتر از سه عامل خطر قلبی عروقی (به استثنای جنسیت).
• بیماران با فشار خون کنترل شده.
• بیماران مبتلا به آنژین خفیف و پایدار.

اگرچه ممکن است نیاز باشد رژیم ضد آنژین در بیمارانی که برای اختلال نعوظ تحت درمان هستند، تغییر کند.

• بیماران با جراحی عروق کرونر موفقیت‌ آمیز.
• بیماران با سابقه سکته قلبی بیش از شش تا هشت هفته قبل که بی‌علامت هستند و با ورزش نیز دچار کمبود اکسیژن نمی‌شوند یا تحت جراحی عروق کرونر قرار گرفته‌اند.

احتمالاً از سرگیری فعالیت جنسی سه تا چهار هفته پس از سکته قلبی در این دسته از بیماران، بی‌خطر است.

• بیماران مبتلا به بیماری دریچه‌ای خفیف.
• اطلاعات محدودی در مورد بیماران مبتلا به پریکاردیت، پرولاپس دریچه میترال یا فیبریلاسیون دهلیزی با پاسخ بطنی کنترل شده وجود دارد. این بیماران در معرض خطر بالایی نیستند و باید به صورت فردی مدیریت شوند.

◊ بیمارانی که در معرض خطر کم قرار دارند، می‌توانند با خیال راحت فعالیت جنسی داشته باشند و در صورت لزوم، جهت برطرف شدن اختلال عملکرد جنسی درمان شوند.

افراد با خطر بالا

این گروه شامل موارد زیر می‌باشد:

• بیماران با آنژین ناپایدار یا مقاوم به درمان.
• بیماران با فشار خون کنترل نشده.
• بیماران مبتلا به نارسایی قلبی کلاس III یا IV.
• بیماران با سابقه سکته قلبی در دو هفته گذشته.
• بیماران با آریتمی‌های پرخطر.
• بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک انسدادی.
• بیماران با بیماری دریچه‌ای متوسط ​​تا شدید، به ویژه تنگی آئورت.

◊ بیماران در معرض خطر باید با درمان مناسب در وضعیت پایدار قرار گیرند و سپس قبل از شروع مجدد فعالیت جنسی، از نظر خطر ناشی از آن ارزیابی شوند. باید توجه شود که داروهایی مانند سیلدنافیل و تادالافیل در بیماران دریافت‌کننده نیترات، منع مصرف دارند.

اختلال عملکرد جنسی پس از سکته قلبی

اختلال عملکرد جنسی در بیماران مبتلا به بیماری قلبی عروقی به دلیل نگرانی در مورد خطر، عوارض جانبی داروها، وجود همزمان عوامل خطر مشترک مانند ناهنجاری‌های چربی، دیابت، سیگار کشیدن، فشار خون بالا و وجود عوامل روانشناختی، شایع است. تخمین زده می‌شود که اختلال عملکرد جنسی پس از سکته قلبی (اغلب اختلال نعوظ در مردان) در نیم تا سه چهارم بیماران رخ دهد. هر دو جنس مرد و زن پس از سکته قلبی، فعالیت جنسی کمتر و رضایت کمتری از فعالیت جنسی گزارش کرده‌اند. در صورت نگرانی در این مورد بهتر است با پزشک مشورت کنید. به‌همین منظور برای رزرو نوبت (متخصص قلب و عروق) می‌توانید از خدمات دکترنکست استفاده کنید.