میلوپاتی به هر اختلالی اطلاق می‌شود که منجر به نقص‌های عصبی با منشأ نخاعی شود. آسیب متحمل‌شده از نظر اتیولوژی به طور کلی در دو دسته تروماتیک و غیرتروماتیک طبقه‌بندی می‌شود.
آسیب تروماتیک
آسیب نخاعی ناشی از ضربه اغلب منجر به مرگ یا ناتوانی مادام‌العمر می‌گردد. هر ساله میزان مرگ‌و‌میر ۳۰% در افراد زیر 16 سال در مقایسه با بیماران مسن‌تر افزایش می‌یابد.
آسیب غیرتروماتیک
میلوپاتی‌های غیرتروماتیک می‌توانند ناشی از اختلالات التهابی، فشاری، عفونی یا عروقی باشند. یک مطالعه که در ایرلند انجام شد، نشان می‌دهد میلیت عرضی حاد (ATM) شایع‌ترین علت میلوپاتی اکتسابی غیرتروماتیک به دنبال اختلالات عروقی است. ATM نوعی اختلال سیستم عصبی مرکزی است که ممکن است ایدیوپاتیک یا مرتبط با یک بیماری زمینه‌ای دمیلینه‌کننده، عفونی یا خود‌ایمنی باشد. ابتلا به ATM خطر بالایی از نظر ایجاد ناتوانی طولانی‌مدت به همراه دارد. به این ترتیب، تشخیص زودهنگام بیماری و درمان آن در مدیریت این بیماران حائز اهمیت است.
میلوپاتی حاد در کودکی
میلوپاتی حاد که در دوران کودکی ظاهر می‌شود را می‌توان از نظر بالینی بر اساس محل آسیب (به همراه سندرم نخاعی ناشی از آن) یا علت آن (به طور کلی تروماتیک یا غیرتروماتیک) طبقه‌بندی کرد. انواع میلوپاتی غیرتروماتیک به دلایلی نظیر ایسکمی، عفونت، التهاب، تغذیه نامناسب و اختلالات متابولیسمی ایجاد می‌گردند. بعضی از این موارد می‌تواند به دلیل یک بیماری سیستمیک مانند لوپوس اریتماتوز یا یک بیماری دمیلینه‌کننده مانند مولتیپل‌اسکلروزیس باشد. آسیب غیرتصادفی یک نکته مهم در موارد تروماتیک است که اغلب ممکن است با آسیب‌های دیگر همراه باشد. ارزیابی باید شامل تصویربرداری عصبی از مغز و نخاع همراه با تحقیقات بیشتر بر اساس محتمل‌ترین تشخیص‌های افتراقی باشد. به عنوان مثال، یک کودک مشکوک به بیماری دمیلینه‌کننده ممکن است نیاز به آزمایش مایع مغزی نخاعی و سرولوژیکی تخصصی داشته باشد. درمان نیز بر اساس علل میلوپاتی، متفاوت خواهد بود.
در اغلب موارد، شروع زودتر درمان منجر به افزایش اثربخشی آن می‌شود. این مسئله نشان‌دهنده اهمیت تشخیص و درمان زودهنگام کودکانی است که با علائم میلوپاتی مراجعه می‌کنند.
