عفونت آنفولانزا
عفونت آنفولانزا معمولا با علائم تنفسی فوقانی و گاهی تحتانی همراه است و در کنار آنها، علائم سیستمیک غیراختصاصی دیده میشود. آنفولانزا معمولاً یک عفونت خود محدود شونده است. با این حال میتواند باعث عوارض شدید و کشنده در گروههای پرخطر، از جمله زنان باردار، کودکان، بزرگسالان بالای 65 سال و افراد مبتلا به بیماریهای مزمن مانند CVD، دیابت، بیماری مزمن کلیوی و غیره شود. آنفولانزا سالانه 5% تا 10% از جمعیت جهان را مبتلا میکند. در سطح جهان، سالانه 290000 تا 650000 مرگ به بیماریهای مرتبط با آنفولانزا مربوط میشود. میزان مرگ و میر به طور نامتناسبی در میان افراد مسن بالای 65 سال و مبتلایان به بیماریهای مزمن بیشتر است.
ارتباط بیماری قلبی عروقی با عفونت آنفولانزا
بیماری قلبی عروقی (CVD)، با بیش از 17 میلیون مرگ و میر در سال، علت اصلی مرگ و میر و ناتوانی در سراسر جهان است. پیشبینی میشود تا سال 2030 این تعداد به بیش از 24 میلیون افزایش یابد. عفونت آنفولانزا با افزایش خطر حوادث قلبی عروقی (انفارکتوس میوکارد، سکته مغزی و حملات نارسایی قلبی) و مرگ و میر ناشی از علل مختلف در بیماران مبتلا به CVD همراه است. چندین مطالعه نشان میدهد که خطر انفارکتوس حاد میوکارد، سکته مغزی و بستری شدن در بیمارستان به دنبال عفونت آنفلوانزا در مقایسه با زمانهای دیگر سال، 3 تا 6 برابر افزایش مییابد.
پاتوفیزیولوژی آنفلوانزا در حوادث قلبی عروقی
پاتوفیزیولوژی آنفلوانزا که منجر به سندرمهای حاد کرونری میشود، عمدتاً به دلیل حالتهای التهابی و ترومبوژنیک سیستمیک ناشی از افزایش واکنشدهندههای فاز حاد در پاسخ به عفونت ویروسی است. واکنش التهابی حاد، عروق کرونری و پلاک آترواسکلروتیک را درگیر میکند و منجر به اختلال عملکرد اندوتلیال، انقباض عروق، فعالسازی پلاکت و اختلال در تنظیم سیستم انعقادی میگردد. علاوه بر این، افزایش فعالیت سمپاتیک و تقاضای متابولیک، تغییرات در حجم خون در گردش و تغییرات در تون عروق سیستمیک و کرونر باعث بیثباتی پلاک و اختلال میشود. این تغییرات، احتمال وقوع انفارکتوس حاد میوکارد را افزایش میدهد.
افزایش بار تحمیلی حوادث قلبی عروقی بر اثر ابتلا به آنفولانزا
به دلیل پیری تدریجی جمعیت و رشد جمعیت جهانی، مرگ و میر بر اثر حوادث قلبی عروقی در حال افزایش است. به این ترتیب، بار CVD در جهان به طور پیوسته افزایش مییابد و منجر به هزینههای اقتصادی بالا و از دست دادن سالهای عمر به دلیل ناتوانی میگردد. اپیدمیهای سالانه آنفولانزا منجر به افزایش قابل توجه حوادث قلبی عروقی و مرگ و میر میشود. به غیر از عوارض تنفسی آنفولانزا که به خوبی شناخته شده، از هر هشت بیمار بستری شده به دلیل آنفولانزا، یک مورد دچار حادثه قلبی عروقی حاد میشود. 31% از این موارد، نیازمند مراقبتهای ویژه هستند و ۷٪ در نهایت جان خود را از دست میدهند. خطر حوادث قلبی عروقی و مرگ و میر مرتبط با آنفولانزا در جمعیت مبتلا به CVD نسبت به جمعیت عمومی، بیشتر است.
اهمیت واکسن آنفولانزا در پیشگیری از بروز حوادث قلبی عروقی
مطالعات مشاهدهای و آیندهنگر بر روی جمعیتهای در معرض خطر نشان میدهد که واکسیناسیون آنفولانزا فرد را در برابر حوادث قلبی عروقی و اختلالات عروقی مغز محافظت میکند. از این رو، بسیاری از دستورالعملهای بینالمللی، واکسیناسیون آنفولانزا را برای بزرگسالان در تمامی سنین، بهویژه افراد دارای شرایط پرخطر مانند CVD توصیه میکنند. با وجود این توصیهها، همچنان میزان دریافت واکسن آنفولانزا در بین بزرگسالان آمریکایی مبتلا به CVD، کمتر از حد مطلوب باقی مانده است. به طور خاص، در جمعیت بزرگسالان بین 18 تا 64 سال در ایالات متحده، میزان واکسیناسیون آنفولانزا به ترتیب 45% و 33% در بین افراد دارای شرایط پرخطر و بدون این شرایط بود. این میزان، بسیار کمتر از هدف 90% تعیین شده در طرح افراد سالم 2020 است. عدم تجویز کافی واکسن به ویژه در همهگیری کووید-19، نگرانی بسیاری ایجاد میکند. چراکه به طور بالقوه میتواند منجر به یک اپیدمی همزمان شود.
در یک مطالعه مبتنی بر جمعیت در افراد بدون بیماری قلبی، بزرگسالانی که در 12 ماه گذشته واکسن آنفولانزا دریافت کرده بودند، در مقایسه با کسانی که واکسن آنفولانزا دریافت نکرده بودند، ۵۰٪ کمتر دچار ایست قلبی اولیه خارج از بیمارستان شدند. همچنین دریافت واکسن آنفولانزا احتمال بستری شدن افراد با بیماریهای قلبی عروقی و اختلالات عروق مغزی را کاهش میدهد. در یک متاآنالیز، اثربخشی واکسن آنفولانزا در پیشگیری از انفارکتوس حاد میوکارد در بین مبتلایان به بیماری قلبی عروقی، ۲۹٪ بود. این درصد، مشابه اثر مداخلاتی مانند درمان با استاتین، داروهای ضد فشار خون و ترک سیگار است. به طور مشابه، افرادی که واکسن آنفولانزا دریافت کرده بودند، در مقایسه با افراد دیگر خطر سکته مغزی کمتری داشتند.
Determinants of Influenza Vaccine Uptake in Patients With Cardiovascular Disease and Strategies for Improvement