چندین مطالعه ارتباط بین مواجهه با استامینوفن در دوره پری‌ناتال و خطر ADHD در دوران کودکی را مستند کرده‌اند. با این حال مکانیسم‌های ممکن برای توضیح قرار گرفتن در معرض استامینوفن و پیامدهای رشد عصبی دوران کودکی به طور کامل بررسی نشده است. در یک مطالعه نمونه‌های خون بند ناف کودکان مبتلا به ADHD که قبل از تولد در معرض استامینوفن قرار گرفته بودند، از نظر تفاوت در متیلاسیون DNA بررسی شد. این تفاوت در ژن‌های مرتبط با ADHD، رشد عصبی، انتقال عصبی و مسیرهای مربوط به استرس اکسیداتیو و سیستم حسی بویایی یافت شد.
اهمیت مواجهه با استامینوفن در دوره پری‌ناتال
درک مکانیسم پیامدهای نامطلوب دوران کودکی مرتبط با مواجهه با استامینوفن، مانند ADHD، از اهمیت بالینی برخوردار است. در این مطالعه، ما از داده‌های منحصربه‌فرد از یک همگروهی طولی 20 ساله استفاده کردیم تا مکانیسم‌هایی را که به طور بالقوه ارتباط بین استامینوفن و اختلالات رشدی را توضیح می‌دهند، با تمرکز بر مسیرهای استرس اکسیداتیو بررسی کنیم. مطالعات اخیر یک ارتباط مثبت قوی بین نشانگرهای زیستی استامینوفن در نمونه‌های بند ناف و تشخیص ADHD در دوران کودکی پیدا کردند. استفاده از داده‌های بند ناف به عنوان نشانگرهای زیستی، محدودیت‌های مطالعات قبلی که مواجهه با استامینوفن قبل از تولد با گزارش خود مادر در مورد مصرف استامینوفن بررسی می‌شد، برطرف شد.
ارتباط آمینواسیدهای بند ناف با استامینوفن و ADHD
هدف ما تجزیه و تحلیل روابط آنالیت‌های پلاسمای بند ناف در این نمونه‌ها بود که ممکن است نشانه استرس اکسیداتیو با استامینوفن پلاسمای بند ناف و ADHD کودکی باشد. گلوتاتیون، آنتی‌اکسیدانی که متابولیت استامینوفن (NAPQI) را سم‌زدایی می‌کند، به طور مستقیم در مجموعه داده‌ها موجود نبود. بنابراین ما به دنبال پاسخ این سوال بودیم که آیا چهار آمینو‌اسید پلاسمای بند ناف که برای سنتز گلوتاتیون ضروری هستند (متیونین، سرین، گلیسین و گلوتامات) با استامینوفن بند ناف و خطر ADHD در دوران کودکی در ارتباط هستند یا خیر.
فرضیه ما چه بود؟
طبق فرضیه اول، متیونین، سرین، گلیسین و گلوتامات پلاسمای بند ناف در کودکانی که در معرض استامینوفن بیشتری قرار دارند، کاهش می‌یابد. علت این امر، نیاز بیشتر به گلوتاتیون برای سم‌زدایی استامینوفن است. فرضیه بعدی این بود که کاهش اسیدهای آمینه بند ناف ممکن است ارتباط بین مواجهه با استامینوفن و خطر ADHD در دوران کودکی را توضیح دهد. چرا که این اسیدهای آمینه در مسیرهای دیگری نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند. هدف بعدی، بررسی این بود که آیا 8-هیدروکسی-دئویگوانوزین پلاسمای بند ناف، با مواجهه با استامینوفن در دوره پری‌ناتال و خطر ADHD در دوران کودکی مرتبط است یا خیر.
8-هیدروکسی-دئوکسی گوانوزین محصول استرس اکسیداتیو سلولی است که می‌تواند زمانی رخ دهد که NAPQI باعث آسیب به میتوکندری شود. این امر متعاقباً منجر به آزاد شدن گونه‌های فعال اکسیژن می‌گردد. ما فرض کردیم در کودکانی که سطوح بالاتری از استامینوفن بند ناف دارند، مقادیر بالای 8-هیدروکسی-دئوکسی گوانوزین با خطر ADHD مرتبط است.
آمینواسیدهای پلاسمای بند ناف در سنتز آنتی‌اکسیدان گلوتاتیون (متیونین، سرین و گلیسین) و بیومارکر استرس اکسیداتیو 8-هیدروکسی-دئوکسی گوانوزین دخیل هستند. در این مطالعه، این آمینواسیدها با افزایش احتمال ADHD در دوران کودکی مرتبط بودند. علاوه بر این، متیونین و گلیسین پلاسمای بند ناف، واسطه‌های ارتباط بین سطوح بالاتر استامینوفن بند ناف و ADHD دوران کودکی بودند. این نتایج نشان می‌دهد که مکانیسم‌های استرس اکسیداتیو باید بیشتر مورد بررسی قرار گیرند. چرا که باید ارتباط بین مواجهه با استامینوفن در دوره پری‌ناتال و خطر ADHD در دوران کودکی را بهتر درک کنیم.
PubMed-Perinatal Acetaminophen Exposure and Childhood Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder (ADHD): Exploring the Role of Umbilical Cord Plasma Metabolites in Oxidative Stress Pathways
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
اینستاگرام تلگرام لینکدین آپارات توییتر فیسبوک یوتیوب
