اختلال عملکرد فیزیکی به شرایطی گفته می‌شود که قدرت عملکردی فرد کاهش پیدا می‌کند. این اختلال در سن بالا شایع است. کاهش عملکرد فیزیکی، باعث کاهش توان فرد در انجام فعالیت‌های روزمره می‌شود. تحقیقات نشان داده‌اند که این مسئله می‌تواند در آینده عواقبی از قبیل افزایش میزان بستری شدن در بیمارستان، افزایش مدت زمان بستری و در نهایت مرگ زودهنگام شود. به نظر می‌رسد که انجام فعالیت‌های ورزشی می‌تواند تا حد زیادی باعث بهبود شرایط عملکردی این دسته از افراد شود، ولی باید توجه داشت که همه افراد مسن، تمایل به انجام فعالیت فیزیکی نداشته و یا توان آن را ندارند. مهارکننده‌های آنژیوتانسین به دلیل بهبود سیستم خونرسانی به بافت عضلانی ممکن است در بهبود عملکرد فیزیکی افراد مسن موثر باشند.
مهارکننده‌های آنژیوتانسین
این دسته دارویی در کنار داروهای بلوک‌کننده گیرنده آنژیوتانسین به روش‌های مختلف، فعالیت ضدسیستم آنژیوتانسینی دارند. مهارکننده‌های آنژیوتانسین فواید گسترده‌ای در زمینه بهبود شرایط سیستم قلبی و عروقی دارند. از این فواید می‌توان به بهتر کردن عملکرد اندوتلیال عروقی، کاهش میزان فیبروز میوکارد، کاهش میزان هایپرتروفی قلبی و بهبود عملکرد سیستولیک بطن چپ اشاره کرد. مطالعات نشان داده‌اند که استفاده از این داروها می‌تواند در درمان و بهبود وضعیت بسیاری از بیماری‌های قلبی موثر باشد. برای مثال امروزه از این داروها در درمان بیماری‌های قلبی از قبیل نارسایی قلبی، افزایش فشار خون و سکته قلبی اشاره کرد. اخیرا اطلاعات جدید در زمینه تاثیر مفید این داروها بر روی بهبود عملکرد فیزیکی گزارش شده است.
به نظر می‌رسد که این داروها می‌توانند با بهبود وضعیت اندوتلیال عروق بزرگ و عروق کوچک و در نتیجه بهبود خونرسانی به بافت عضلانی باعث بهبود وضعیت عملکرد فیزیکی بیمار شوند. مطالعه‌ای که در سال 2021 انجام شد به بررسی اثر داروهای مهارکننده سیستم آنژیوتانسین در بهبود عملکرد فیزیکی افراد مسن پرداخت. جزئیات این مطالعه به طور مختصر در زیر توضیح داده خواهد شد.
مهارکننده‌های آنژیوتانسین و اثر آن‌ها بر بهبود عملکرد فیزیکی
با توجه به این که مطالعات اخیر نشان داده‌اند که داروهای مهارکننده سیستم آنژیوتانسین و همچنین داروهای بلاک‌کننده گیرنده آنژیوتانسین می‌توانند به طور مستقیم و غیر مستقیم باعث بهود وضعیت عمکرد فیزیکی افراد مسن شوند، این مطالعه به صورت متاآنالیز برای به اثبات رساندن این فرضیه انجام شده است. کارآزمایی‌های بالینی‌ای در این مطالعه شرکت داشتند که در آن‌ها افراد مسن از این دسته از داروها استفاده می‌کردند. برای بدست آوردن این اطلاعات از جست‌و‌جو در بانک‌های اطلاعاتی پزشکی استفاده شد. کلیه مطالعات مرتبط در این زمینه تا فوریه سال 2020 استخراج شدند. مطالعاتی که در آن افراد با سن کمتر از 65 سال حضور داشتند و همچنین مطالعاتی که در آن هدف از تجویز این دارو تاثیر بر روی عملکرد عضلانی بود (مثلا برای بهبود عملکرد عضله صاف قلب)، از این متاآنالیز خارج شدند.
نتایج حاصل از مطالعات
8 کارآزمایی بالینی شامل 952 بیمار وارد این متاآنالیز شدند. متوسط سن بیماران شرکت‌کننده در این مطالعه بین 66 الی 79 سال بود. مدت زمان درمان با این دو دسته دارویی بین 2 ماه تا 1 سال بود. میزان احتمال خطا در کلیه این کارآزمایی‌ها خفیف تا متوسط بود. این مطالعه نشان داد که مصرف این دسته از داروها نتوانست تفاوت قابل‌توجهی از نظر بهبود قدرت و یا بهبود استقامت در این دسته از بیماران ایجاد کند. همچنین مصرف این داروها نتوانست باعث بهبود توان عملکرد فیزیکی شود. این مطالعه نشان داد که در حال حاضر شواهد علمی نمی‌تواند توجیه‌کننده استفاده از داروهای مهارکننده سیستم آنژیوتانسین برای بهبود وضعیت عملکردی افراد مسن باشد. نباید از این داروها به طور روتین استفاده شود.
PubMed-Effect of Angiotensin System Inhibitors on Physical Performance in Older People – A Systematic Review and Meta-Analysis
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
