اختلال نعوظ چیست؟
اختلال نعوظ در سرتاسر دنیا شایع است و مکانیسم بسیار پیچیده‌ای دارد. برای درمان این اختلال در خط اول درمان از داروهای فسفودی‌استراز نوع 5 استفاده می‌شود. این داروها به علت ایمنی مناسب، تاثیرپذیری سریع و خوراکی بودن (آسان بودن روش استفاده) به طور گسترده به عنوان خط اول درمان استفاده می‌شوند. از روش‌های درمانی دیگر در این زمینه می‌توان به تزریق داخل کاورنوزا، مصرف Alprostadil، استفاده از دستگاهای مکشی کمک‌کننده برای نئوذ و همچنین استفاده از شوک‌های الکتریکی مخصوص اشاره کرد.
مطالعات مختلفی در این زمینه انجام شده و هدف آن‌ها پیدا کردن بهترین روش درمان برای این اختلال بوده است. یک مطالعه که در سال 2021 انجام شد به بررسی تفاوت بین درمان ترکیبی و تک دارویی برای بهبود اختلال نعوظ پرداخت. هدف از انجام این مطالعه بررسی امکان اضافه کردن روش‌های دیگر درمانی به خط اول درمان بود. این مطالعه که به صورت متاآنالیز انجام شد، از جست‌وجو در بانک‌های اطلاعاتی مقالات پزشکی استفاده کرد.
مطالعات متاآنالیز در بیماران
در این مطالعه متاآنالیز از بیمارانی استفاده شد که از اختلال نئوذ رنج می‌بردند. مطالعات شرکت داده شده در این مطالعه شامل مطالعات کارآزمایی بالینی و همچنین مطالعات مداخله‌ای در این زمینه می‌شدند. بیماران به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول بیمارانی بودند که از فسفودی‌استراز نوع 5 به تنهایی برای درمان استفاده کردند. گروه دوم شامل افرادی بود که علاوه بر درمان اولیه استفاده شده در گروه اول از نوع دیگری از درمان به صورت ترکیبی استفاده می‌کردند. هدف اولیه این مطالعه ارزیابی IIEF (اندکس جهانی عملکرد نعوظ) بود.
بعد از جست‌وجوی مطالعات مختلف در نهایت 44 مطالعه انتخاب شدند. 3856 بیمار در این متاآنالیز شرکت داده شدند. سن متوسط شرکت‌کنندگان این مطالعه در حدود 55.8 سال بود. نتایج این مطالعه نشان داد که IIEF در گروهی که از درمان ترکیبی استفاده می‌کردند در مقایسه با گروهی که به طور تک دارویی درمان می‌شدند، به میزان 1.76 امتیاز بالاتر بود. این مطالعه بیان کرد که روش‌هایی از قبیل مصرف tadafil، استفاده از شوک الکتریکی با شدت کم، استفاده از دستگاه‌های مکشی کمک‌کننده، مصرف فولیک‌اسید و متفورمین و همچنین استفاده از داروهای مهارکننده ACE می‌توانند به میزان قابل توجهی میزان IIEF را در بیماران با اختلال نعوظ افزایش دهند.
البته باید توجه داشت که کلیه روش‌های ذکر شده تنها در یک مطالعه به اثبات رسیده‌اند. هر کدام از روش‌های ذکر شده بعد از ترکیب با روش اولیه درمان، توانستند میزان IIEF را تا حد قابل توجهی بالا ببرند. برای مثال مصرف تادافیل به علاوه داروی فسفودی‌استراز نوع 5 توانست IIEF را به میزان 1.7 بالا ببرد. این عدد برای روش استفاده از شوک الکتریکی برابر 3.5، برای دستگاه مکشی 8.4، برای فولیک‌اسید برابر 3.46، برای متفومین برابر 4.9 و برای مصرف مهارکننده‌های ACE برابر 2.07 بود.
استفاده ترکیبی از روش‌های درمانی برای اختلال نعوظ
نویسندگان این متاآنالیز بیان کردند که تحلیل داده‌ها نشان داد که استفاده ترکیبی از روش‌های درمانی به ویژه در بیمارانی موثر بود که مبتلا به هایپوگونادیسم بودند، به درمان تک دارویی مقاومت داشتند و یا نعوظ آن‌ها وابسته به پروستاتکتومی بود. عوارض دارویی بین دو گروه تفاوتی نداشت.
این مطالعه بیان کرد که استفاده از روش‌های ترکیبی در مقایسه با روش‌های تک دارویی به میزان بیشتری باعث بهبود نعوظ شد. مشخص شد که روش‌های ترکیبی ایمن هستند، نتایج درمان را بهتر می‌کنند و باید به عنوان خط اول درمان در بیماران مقاوم به درمان و یا با شرایط پیچیده از آن استفاده کرد.
PubMed-A systematic review and meta-analysis of Assessment of Combination Therapies vs Monotherapy for Erectile Dysfunction
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
