نارسایی قلبی
نارسایی قلبی یک اختلال پیشرونده است که مشخصه آن بدتر شدن مداوم یا دوره‌ای علائم است. این بیماری منجر به تحلیل ظرفیت عملکردی و نیاز به مراقبت‌های درمانی بیشتر می‌شود. در بیشتر مواقع، این دوره‌های بدتر شدن بالینی بیماری به صورت سرپایی قابل مدیریت است. مدیریت سرپایی می‌تواند شامل مراجعه به مطب، کلینیک، بخش اورژانس یا بخش مراقبت‌های ویژه باشد. در صورت شروع علائم با شدت زیاد یا به طور ناگهانی، ممکن است نیاز به بستری شدن وجود داشته باشد. همچنین اگر بیمار از نظر بالینی ناپایدار باشد، در بخش مراقبت‌های ویژه بستری می‌شود. بنابراین، پیشرفت بالینی نارسایی قلبی می‌تواند خود را به صورت طیف وسیعی از شرایط بالینی نشان دهد. اگرچه تحقیقات بالینی به طور معمول فقط بر بیماران بستری متمرکز است.
هدف مطالعه
در این مطالعه اثر امپاگلیفلوزین بر خطر مرگ و میر ناشی از حوادث قلبی عروقی یا بستری شدن به سبب نارسایی قلبی در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و کسر تخلیه حفظ شده، بررسی شده است. با این حال اطلاعات بیشتری در مورد تأثیر آن بر حوادث نارسایی قلبی سرپایی و بستری مورد نیاز است.
گروه‌های مورد بررسی و نحوه انجام مطالعه
به منظور انجام این پژوهش، 5988 بیمار مبتلا به نارسایی قلبی کلاس II-IV با کسر تخلیه بیشتر از 40 به طور تصادفی انتخاب شدند. مطالعه به صورت دو سو کور با دارونما یا امپاگلیفلوزین (10 میلی گرم یک بار در روز)، به مدت متوسط 26 ماه انجام شد. درمان‌های معمول بیماران نیز در این مدت ادامه داشت. اطلاعات در رابطه با بیماران بستری و سرپایی که بدتر شدن نارسایی قلبی در آن‌ها گزارش شده، جمع آوری شده است. در نهایت تجزیه و تحلیل این اطلاعات هم به صورت فردی و هم جمعی انجام شد.
کاهش حوادث قلبی در اثر مصرف امپاگلیفلوزین
نتایج این مطالعه حاکی از این است که امپاگلیفلوزین خطر مرگ و میر ناشی از حوادث قلبی عروقی، بستری شدن به سبب نارسایی قلبی یا ویزیت اورژانسی/فوری نارسایی قلبی را که نیاز به درمان داخل وریدی دارد، کاهش می‌دهد (به ترتیب 432 در مقابل 546 بیمار؛ امپاگلیفلوزین در مقابل دارونما).
مزایای مصرف امپاگلیفلوزین
18 روز پس از آغاز این مطالعه تصادفی، بهبود آماری معناداری در گروه دریافت کننده امپاگلیفلوزین دیده شد. امپاگلیفلوزین تعداد کل بیماران بستری نارسایی قلبی را که نیاز به مراقبت‌های ویژه داشتند، کاهش داد. همچنین با مصرف امپاگلیفلوزین تعداد کل بیماران بستری که به وازوپرسور یا داروی اینوتروپیک مثبت نیاز داشتند، کاهش یافت. در مقایسه با دارونما، تعداد بیماران سرپایی کمتری در گروه امپاگلیفلوزین نیاز به افزایش دوز دیورتیک‌ها داشتند (482 در مقابل 610). همچنین بیماران دریافت کننده امپاگلیفلوزین، 20-50٪ بیشتر احتمال داشت در کلاس عملکردی NYHA بهتر قرار گیرند. تأثیرات قابل توجهی طی 12 هفته پس از آغاز مصرف امپاگلیفلوزین قابل مشاهده بود که حداقل به مدت 2 سال حفظ شد. مزایای کلی بستری شدن به دلیل نارسایی قلبی در بیماران با کسر تخلیه بالای ۴۰ و زیر ۵۰ و کسر تخلیه ۵۰ تا ۶۰ مشابه بود. با این حال، در کسر تخلیه‌های بالاتر، این مزایا کاهش می‌یافت.
در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی با کسر تخلیه حفظ شده، امپاگلیفلوزین باعث کاهش معنادار، زود هنگام و پایدار خطر و شدت طیف وسیعی از حوادث نارسایی قلبی در بیماران سرپایی و بستری می‌شود.
Pubmed-Effect of Empagliflozin on Worsening Heart Failure Events in Patients with Heart Failure and a Preserved Ejection Fraction: The EMPEROR-Preserved Trial
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
