سندرم لینچ چیست؟
سرطان روده بزرگ یکی از شایع‌ترین سرطان‌های دنیا است. این سرطان معمولا به دنبال جهش ژنی و بدون هیچ گونه اختلال ژنتیکی در افراد به وجود می‌آید. از طرف دیگر درصد محدودی از افرادی که به این بیماری مبتلا می‌شوند، سابقه ژنتیکی این بیماری را دارند. از اختلالات ژنتیکی که می‌توانند این بیماری را به وجود بیاورند می‌توان به اختلال FAP، سندرم لینچ و اختلال پوتز جگرز اشاره کرد.
سندرم لینچ نوعی اختلال ژنتیکی اتوزومال غالب است. این اختلال به دو دسته تقسیم شده که دسته اول باعث بروز سرطان کولون می‌شود. از طرف دیگر در افرادی که در دسته دوم قرار دارند، احتمال بروز سرطان‌های سایر قسمت‌های دستگاه گوارش از قبیل پانکراس و روده باریک و همچنین سرطان‌های ژنیکولوژیک افزایش می‌یابد. افرادی که در گروه اول قرار دارند معمولا در سنین جوانی دچار تعداد بالایی از پولیپ‌های روده بزرگ می‌شوند. اگر این پولیپ‌ها درمان نشوند (جراحی روده بزرگ)، به احتمال بسیار بالا تبدیل به سرطان روده بزرگ می‌شوند.
ناپروکسن در بیماران مبتلا به سندرم لینچ
مطالعات نشان داده‌اند که عملکرد سیستم ایمنی یکی از مسائل بسیار مهمی است که در بروز این سرطان در این دسته از بیماران دخالت دارد. بنابراین شناسایی این سیستم و یافتن راه‌های تقویت آن می‌تواند در جلوگیری و درمان این دسته از بیماران بسیار حائز اهمیت باشد. مطالعه‌ای در سال 2021 انجام شد و به بررسی همین مساله پرداخت. هدف انجام این مطالعه بررسی امکان استفاده از ناپروکسن و ارزیابی ایمنی و میزان اثربخشی آن در بیماران مبتلا به سندرم لینچ بود.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی انجام گرفت. در این مطالعه به بیماران دو دوز متفاوت از این دارو داده می‌شد. یک دسته از بیماران ناپروکسن با دوز 440 میلی‌گرم و دسته دوم همین دارو را با دوز 220 میلی‌گرم دریافت می‌کردند. دسته سوم کسانی بودند که تحت درمان با دارونما قرار گرفتند. در این مطالعه 80 بیمار مبتلا به سندرم لینچ شرکت داشتند. این بیماران به مدت 6 ماه تحت درمان با این دارو قرار گرفتند.
اثر و عوارض جانبی ناپروکسن
قابل ذکر است که میزان عوارض جانبی بین این دو گروه که دوز‌های مختلف این دارو را استفاده می‌کردند، قابل ملاحظه نبود. هیچ کدام از این دو گروه تجربه بروز عوارض جانبی قابل توجه را نداشتند. این مطالعه نشان داد که میزان پروستاگلاندین E موجود در بافت مخاطی روده بزرگ بیماران مبتلا به سندرم لینچ در گروهی که از ناپروکسن استفاده کرده بودند به مراتب از گروهی که از دارونما استفاده کرده بودند کمتر بود. ناپروکسن می‌تواند بدون افزایش تعداد سلول‌های رده لنفوئیدی، باعث فعال شدن سیستم ایمنی شود. همچنین قابل ذکر است که در مطالعات حیوانی که بر روی موش‌ها انجام شده است، ناپروکسن توانست باعث افزایش فعالیت سیستم ایمنی شود.
این مطالعه بیان کرد که ناپروکسن می‌تواند به عنوان یک داروی پیشگیری کننده از بروز سرطان کولون در بیماران مبتلا به سندروم لینچ عمل کند. این دارو تاثیر مناسبی در فعالیت سیستم ایمنی در این دسته از بیماران دارد. همچنین مشخ شد که استفاده از این دارو به عنوان عامل پیشگیرنده عوارض جانبی قابل ملاحظه‌ای نخواهد داشت.
PubMed-Naproxen chemoprevention promotes immune activation in Lynch syndrome colorectal mucosa
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
