فرسودگی شغلی در پزشکان
آموزش دستیاری پزشکی پس از فارغ التحصیلی، همراه با تغییرات مستمر در مراقبت‌های بهداشتی مدرن، خصوصا همه‌گیری کووید-19، یک محیط استرس‌زا و افزایش خطر فرسودگی شغلی ایجاد می‌کند. فرسودگی شغلی به عنوان حالتی از فرسودگی ذهنی و مسخ شخصیت با کاهش حس موفقیت شخصی تعریف می‌شود و در نتیجه سطوح بالای استرس همراه با اهداف بسیار بلندپروازانه ایجاد می‌شود.
شواهد در طول دهه گذشته نشان‌دهنده افزایش تقریباً 2 برابری سطح فرسودگی در کار در میان پزشکان در مقایسه با جمعیت شاغل عمومی است که بیش از نیمی از پزشکان حداقل یک علامت فرسودگی شغلی را گزارش کرده‌اند. شیوع مشابهی از فرسودگی شغلی در بین پزشکان رزیدنت به طور کلی و در بین دستیاران پزشکی و جراحی وجود دارد. فرسودگی شغلی بر بسیاری از جنبه‌های زندگی شخصی و حرفه‌ای پزشکان و توانایی ارائه مراقبت‌های پزشکی با کیفیت به بیماران تأثیر منفی می‌گذارد. از جمله این توانایی می‌توان به ارتباط مؤثر، نشان دادن همدلی و برقراری روابط درمانی با بیماران اشاره کرد. در سطح فردی، فرسودگی کاری به طور قابل توجهی رفاه شخصی را کاهش دهد و حتی ممکن است منجر به خودکشی شود.
تاب‌آوری در مقابل فرسودگی شغلی
در پاسخ به این وضعیت نگران‌کننده در میان دستیاران در آموزش، تاب‌آوری به دلیل پتانسیل آن برای تأثیر مثبت بر سلامت و تندرستی و مقابله با اثرات منفی فرسودگی در شغل بیشتر مورد توجه است. تاب‌آوری به عنوان شاخصی از بلوغ روانی مطرح است و می‌تواند به رزیدنت‌ها کمک کند تا با استرس نهفته در آموزش و زندگی بعدیشان به عنوان پزشک متخصص کنار بیایند. افراد تاب‌آور به طور مؤثرتری با ناملایمات و چالش‌های حجم کاری بالا و انتظارات بالا که از ویژگی‌های حرفه پزشکی هستند، برخورد می‌کنند. بنابراین، می‌توان انتظار داشت که بهبود تاب‌آوری باعث کاهش عواقب منفی فرسودگی در کار شود.
ارتباط فرسودگی در کار و میزان تاب‌آوری
در مطالعه حاضر ارتباط این دو مورد در میان پزشکان مقیم ایالات متحده بررسی شد. این امر با کمی کردن درجه فرسودگی در کار و تاب‌آوری و همچنین شناسایی ویژگی‌های جمعیت شناختی مرتبط با کار که پیش‌بینی‌کننده فرسودگی در حرفه هستند، مورد بررسی است. یک مطالعه مقطعی از طریق یک نظرسنجی آنلاین انجام شد که توسط شورای اعتباربخشی تحصیلات تکمیلی پزشکی (ACGME) در بین تمام مراکز رزیدنتی معتبر توزیع شد.
مردان و کارآموزان سطوح بالاتر نسبت به زنان و دستیاران جوان تاب‌آوری بیشتری داشتند. هیچ تفاوت معنی داری در تاب‌آوری در ارتباط با سن، نژاد، وضعیت تاهل، یا نوع برنامه آموزشی یافت نشد. تاب‌آوری با موفقیت شخصی، خانواده و حمایت نهادی ارتباط مثبت و با خستگی عاطفی و مسخ شخصیت رابطه منفی داشت. تاب‌آوری بالا، حمایت خانواده و نهادی با خطر کمتر فرسودگی در حرفه همراه بود. این امر از نیاز به توسعه یک برنامه آموزشی تاب‌آوری برای ارتقای سلامت روانی پزشکان آینده حمایت می‌کند.
Pubmed – Factors influencing resilience and burnout among resident physicians – a National Survey
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
