ایست قلبی خارج از بیمارستان
ایست قلبی خارج از بیمارستان (OHCA) یکی از علل اصلی مرگ‌ومیر در جوامع صنعتی است. OHCA عمدتاً ناشی از تاکی‌کاردی بطنی/فیبریلاسیون بطنی (VT/VF) می‌باشد. این آریتمی‌ها از اختلالات در الکتروفیزیولوژی قلب ناشی می‌شوند. دیابت یک عامل خطر مهم برای OHCA است. تغییرات پاتوفیزیولوژیک بسیاری در دیابت می‌تواند منجر به این آریتمی‌ها بشود. از میان این تغییرات ایجاد بیماری‌های ایسکمیک قلبی مهم‌ترین عامل است. ایسکمی میوکارد ممکن است با ایجاد تغییرات الکتروفیزیولوژیکی مختلف منجر به VT/VF شود.
- افزایش بروز ایست قلبی خارج از بیمارستان (OHCA) در میان افراد مبتلا به دیابت شیرین (DM) نشان‌دهنده یک مشکل بهداشت عمومی جهانی است.
- تلاش‌های فراوانی جهت کاهش خطر OHCA در افراد مبتلا به DM انجام شده است.
- چند مطالعه تجربی و مشاهده‌ای نشان می‌دهد که برخی از داروهای سولفونیل‌اوره ممکن است خطر OHCA را کاهش دهند. اما شواهد حاصل از مطالعات بالینی قطعی نیست زیرا این مطالعات متغیرهای مهم دیگری را لحاظ نکرده‌اند.
پاتوفیزیولوژی ایجاد ایست قلبی خارج از بیمارستان
در این راستا یکی از مکانیسم‌های کلیدی، تغییر در مدت زمان پتانسیل عمل (APD) کاردیومیوسیت‌های بطنی است. کوتاه شدن پتانسیل عمل، به دنبال باز کردن کانال‌های پتاسیمی وابسته به ATP در طول ایسکمی و انفارکتوس حاد میوکارد (AMI)، ممکن است تحریک مجدد و VT/VF را تسهیل کند. ایسکمی و انفارکتوس حاد میوکارد می‌توانند یک مکانیسم محافظتی باشند. چرا که فقدان آن‌ها ممکن است منجر به تجمع کلسیم داخل سلولی و تاخیر در دپلاریزاسیون بعدی و اختلال در انتقال سلول به سلول موج الکتریکی شود.
مکانیسم عمل داروهای سولفونیل‌اوره (SU) در ارتباط با ایست قلبی خارج از بیمارستان
داروهای سولفونیل‌اوره (SU) که معمولاً برای کنترل قند خون در دیابت استفاده می‌شوند، اثر درمانی خود را با مسدود کردن کانال‌های KATP (کانال پتاسیمی وابسته به ATP) پانکراس ایجاد می‌کنند و در نتیجه باعث آزاد شدن انسولین می‌شوند. شایان توجه است که این داروها می‌توانند با بلوک کردن KATP، بر طول مدت پتانسیل عمل در کاردیومیوسیت‌های بطنی نیز تاثیر بگذارند.
فرض آن بود که داروهای SU بر ریسک ایست قلبی خارج از بیمارستان، به ویژه در طول AMI تأثیر می‌گذارند. جهت مطالعه این فرضیه، یک مطالعه اثر سولفونیل‌اوره‌ها را در همراهی با متفورمین و یا به تنهایی در کاهش ریسک ایست قلبی خارج بیمارستانی بررسی کرد. علاوه بر این، ارتباط بین داروهای SU منفرد (گلیبنکلامید، گلی‌کلازید و تولبوتامید) در مقایسه با گلیمپراید مطالعه شد. ارتباط داروهای SU به تنهایی یا همراه با متفورمین، با خطر OHCA در مقایسه با تک‌درمانی متفورمین مورد مطالعه قرار گرفت. همچنین داروهای سولفونیل‌اوره منفرد در مقایسه با گلیمپراید، با استفاده از تحلیل رگرسیون لجستیک چند متغیره بررسی شد.
استفاده از داروهای SU به تنهایی یا همراه با متفورمین با کاهش خطر OHCA همراه بود. کاهش خطر ایست قلبی خارج از بیمارستان در مقایسه با گلیمپراید، در گلی‌کلازید ، اما نه گلیبنکلامید مشاهده شد. در مورد تولبوتامید، ارتباط با کاهش خطر OHCA به معنی آماری نرسید. گلیبنکلامید مدت زمان پتانسیل عمل (ADP) ناشی از ایسکمی شبیه‌سازی شده را کم کرد، در حالی که سایر داروهای SU هیچ تاثیری نداشتند.
PubMed- Sulfonylurea antidiabetics are associated with lower risk of out‐of‐hospital cardiac arrest: Real‐world data from a population‐based study
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
