در حال حاضر توافق همگانی بر این است که بیمار مبتلا به سرطان هنگام تشخیص، از بیماری خود مطلع شود. در ادامه به بحث پیرامون کیفیت ارتباط با بیمار مبتلا به سرطان می‌پردازیم. این روزها انتقادات فزاینده‌ای در بیمارستان‌ها نسبت به رویکرد غیرحساس در اطلاع‌رسانی اخبار بد به بیماران در مورد بیماریشان وجود دارد. در نتیجه‌ی این وضعیت، دستورالعمل‌هایی برای بیان حقیقت به بیماران مبتلا به سرطان مطرح است. در این دستورالعمل‌ها واکنش‌ها و روان بیمار در هنگام اطلاع از تشخیص بیماری مورد توجه است. امیدواریم این دستورالعمل‌ها برای پزشکانی که مایلند دانش و مهارت خود را در گفتن حقیقت به بیماران سرطانی ارتقا دهند، مفید باشد.
چگونه به بیمار اطلاع دهیم که به سرطان مبتلا شده است؟
-
در صورت امکان تشخیص را ابتدا با خود بیمار مطرح کنید
-
بیمار مبتلا به سرطان با یک پزشک مشخص در ارتباط باشد
همان پزشکی که بیمار مبتلا به سرطان را از بیماری مطلع می‌کند، تا جایی که امکان دارد مسئولیت ادامه درمان بیمار را بر عهده گیرد. ارتباط با یک پزشک به بیمار آرامش‌خاطر می‌دهد و باعث می‌شود او در کمال آرامش در مورد ادامه درمانش تصمیم بگیرد. اگر موقعیتی پیش بیاید که پزشک مسئول تغییر کند، باید مراقب بود که رابطه مطلوب با بیمار حفظ شود.
-
حریم شخصی بیمار مبتلا به سرطان را حفظ کنید
محل صحبت در مورد تشخیص باید با دقت انتخاب شود. در این مکان باید حریم خصوصی فرد، محترم شناخته شود. در این صورت بیماران می‌توانند احساسات خود را به طور کامل بیان کنند. به هیچ وجه نباید تشخیص را از طریق تلفن یا با عبور از راهرو یا در یک مکان عمومی اعلام کرد. بیماران و خانواده‌هایشان که از تشخیص، بدون ملاحظات لازم باخبر شده‌اند، ممکن است هرگز بی‌تفاوتی پزشک را فراموش نکنند.
-
حقیقت را به طور کامل و دقیق بیان کنید
از همان ویزیت اول، پزشکان باید سعی کنند حقیقت را به طور کامل بیان کنند و تمام اطلاعاتی که در آن لحظه دارند را ارائه دهند. با اطلاعاتی که تایید نشده تشخیص خود را قطعی نکنید. از «ظن» یا «احتمال» سرطان شروع کنید و پس از تشخیص قطعی حقایق را به طور دقیق بگویید.
-
وضعیت روانی بیمار مبتلا به سرطان را برای پذیرش واقعیت در نظر بگیرید
اگرچه توضیح دقیق لازم است، اما بدون در نظر گرفتن وضعیت بیمار، بیمار را با حقایق بمباران نکنید. آماده باشید تا با واکنش‌های سخت بیماران و یا انکار آنها روبرو شوید. انتظار نداشته باشید که بیماران به تنهایی با همه چیز کنار بیایند.
-
به بیمار امید دهید
گاهی اوقات به بیماران گفته می‌شود: شما سرطان پیشرفته دارید و من نمی‌توانم کاری انجام دهم. هیچ درمان موثری در مورد بیماری شما وجود ندارد. چنین رفتار ظالمانه‌ای باعث از دست دادن امید، عصبانیت، تسلیم شدن و احساس نفرت در بیماران می‌شود. پزشکان باید بدانند که نوع بیان یا نگرش آنها امید و ناامیدی را در بیماران تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.
-
زمان کافی برای توضیح به بیمار اختصاص دهید
اطلاع‌رسانی تشخیص و انتشار اخبار بد معمولا در یک کلینیک سرپایی انجام می‌شود. برای توضیح باید از زمان کافی استفاده کرد و بررسی بعدی ضروری است. وقتی بیماران بسیار مضطرب هستند، پزشک مسئول باید با روانپزشک مشورت کند.
-
از ارتباط بیمار با پرستاران باخبر باشید
برخی از بیماران نمی‌توانند احساسات خود را در هنگام تشخیص بیماری بیان کنند یا نمی‌توانند از پزشک سؤال بپرسند، زیرا معتقدند باید آنچه را که پزشک به آنها می‌گوید اطاعت کنند. با این حال، برخی از بیماران تمایل دارند هنگام صحبت با پرستاران صریح‌تر باشند و ممکن است از آنها سؤالاتی در مورد تشخیص خود بپرسند. بنابراین شنیدن احساسات و شکایات واقعی از طریق پرستاران برای پزشکان مهم است. همکاری بین پزشکان و پرستاران در این شرایط بسیار اهمیت دارد.
-
در رساندن خبر بیماری، عجله نکنید
برای توضیح همه جزئیات در یک موقعیت عجله نکنید. توصیه می‌شود چندین ویزیت با بیماران برای بحث در مورد تشخیص مرحله به مرحله انجام دهید.
-
خود را در جایگاه بیمار مبتلا به سرطان قرار دهید
مهم است که خود را به جای بیمار بگذارید و واکنش‌های بیمار را زود قضاوت نکنید.
چه رویکردی نسبت به خانواده‌ی فرد مبتلا داشته باشیم؟
- اصولاً نباید قبل از اطلاع بیماران مبتلا به سرطان، خانواده بیمار باخبر شود. خانواده‌هایی که می‌خواهند بیمار از تشخیص ناآگاه باشد، ممکن است نگران باشند که «بیمار شاید به دلیل ترس یا شوک دست به خودکشی بزند». با این حال، چنین خطری بسیار کمتر از آن چیزی است که به طور کلی تصور می‌شود، اگرچه این خطر باید دائماً مد نظر باشد.
- ممکن است بیمار به مرکز درمانی شما مراجعه کند و تنها خانواده از بیماری مطلع باشند. در این شرایط خانواده باید بارها تشویق شوند که نظر خود را تغییر دهند و هر چقدر که لازم است وقت بگذارند و حقیقت را به بیمار بگویند.
- خانواده‌ها نقش بسیار مهمی در درمان بیماران مبتلا به سرطان دارند. هنگامی که تشخیص سرطان قطعی شود، در حالت ایده‌آل باید به بیمار در کنار خانواده اطلاع‌رسانی شود. اگرچه بیمار نسبت به خانواده اولویت دارد، اما اطلاع‌رسانی به خانواده از وضعیت بیمار تا حد امکان بسیار مهم است.
- خانواده‌ها گاهی بیشتر از بیماران آشفته می‌شوند و نمی‌توانند توضیح را به درستی به خاطر بسپارند یا درک کنند. بنابراین این امر را بدیهی تلقی نکنید که «خانواده‌ها هنگام دریافت اخبار بد در مورد تشخیص مشکلی ندارند، زیرا آنها بیمار نیستند». در صورت لزوم، خانواده‌ها نیز باید حمایت شوند.
قبل و بعد از تشخیص قطعی سرطان، چگونه با بیمار صحبت کنیم؟
قبل از تشخیص قطعی ابتلا به سرطان، یعنی زمانی که صرفا در غربالگری به سرطان شک کرده‌اید، باید نتایج غربالگری را به زبان ساده توضیح دهید. علاوه بر این، هرگونه بررسی دیگری که لازم است همچنین میزان موثر بودن آن در تشخیص را برای بیمار و خانواده‌ی او توضیح دهید. اما زمانی که تشخیص قطعی شد، موارد زیر را در نظر داشته باشید:
- در طول دوره از مشاوره اولیه تا تشخیص قطعی، سطح استرس بیمار بلافاصله قبل از اعلام تشخیص به اوج خود می‌رسد.
- هنگامی که بررسی بافت‌شناسی، سلول‌های سرطانی را تایید کرد، نباید از عبارات مبهم مانند سلول‌های غیرمعمول استفاده کرد. بهتر است به وضوح توضیح دهید که “از آنجایی که سلول‌های سرطانی با بررسی بافت‌شناسی تایید شدند، شما سرطان دارید”.
- هنگام تشخیص قطعی، بیمار را با گفتن این جمله که «باید در اسرع وقت بستری شوید وگرنه وضعیت شما وخیم می‌شود» مضطرب نکنید. بیماران برای آمادگی جهت بستری از نظر اجتماعی و روانی به زمان نیاز دارند.
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
