گیرنده PPARγ و نقش آن در مقابله با سلول نئوپلاستیک
اعضای ابرخانواده گیرنده‌های هسته‌ای (گیرنده‌های استروئیدی و سایر گیرنده‌ها در این خانواده) اهداف احتمالی درمان سرطان هستند. این گیرنده‌ها بیان بسیاری از ژن‌های مرتبط با فرآیند سرطان‌زایی را کنترل می‌کنند. گیرنده PPARγ (Peroxisome proliferator‐activated receptor‐γ)، در تنظیم متابولیسم لیپید و طیف وسیعی از عملکردهای سلولی از جمله حساسیت به انسولین، پاسخ‌های التهابی و آپوپتوز نقش مهمی دارد. علاوه بر این، PPARγ در مقابله با سلول‌های تومورال و کاهش بقای آن‌ها نقش دارد.
طبق بسیاری از مطالعات، بیان بیش از حد گیرنده PPARγ در سلول‌های سرطانی یک عامل تعیین‌کننده در میزان پاسخ مطلوب سلول‌های نئوپلاستیک به داروهای ضدسرطان است. اهمیت بیان PPARγ در رویکردهای درمانی تا حدی است که بیان این گیرنده هسته‌ای در سلول‌های سرطانی در حضور عوامل ضدسرطانی تنظیم می‌شود. این امر نشان‌دهنده اثر کمکی این گیرنده در استراتژی‌های درمانی است. این ویژگی منحصر به فرد، اشتیاق را برای ارزیابی اینکه آیا تحریک گیرنده PPARγ در سلول‌های سرطانی می‌تواند یک رویکرد امیدوارکننده در استراتژی‌های درمان سرطان باشد، ایجاد کرد. در میان لیست طولانی لیگاندهای طبیعی یا مصنوعی، پیوگلیتازون به عنوان یک داروی تیازولیدین دیون (TZD) مورد تایید FDA برای درمان دیابت نوع II به دلیل نتایج امیدوارکننده آن در مطالعات پیش‌بالینی توجه زیادی را به خود جلب کرد.
پیوگلیتازون و تعامل آن با گیرنده PPARγ
در سایه کنترل سطح گلوکز خون، پیوگلیتازون نقش ارزشمندی در کاهش بقای سلولی در انواع مختلف سرطان‌های انسانی ایفا کرده است. پیوگلیتازون می‌تواند به طور موثری تکثیر و القای آپوپتوز را در سلول‌های سرطانی پستان و پروستات با بیان بالا گیرنده PPARγ سرکوب کند. علاوه بر این، تحریک PPARγ در سلول‌های سرطانی با استفاده از پیوگلیتازون باعث سرکوب فعال‌سازی رونویسی و افزایش آپوپتوز می‌شود. این دارو همچنین یک عامل امیدوارکننده در استراتژی درمان سایر تومورهای توپر، از جمله سرطان کولورکتال، کارسینوم بارت، سرطان مثانه و گلیوبلاستوما می‌باشد. اثرات ضدسرطانی مطلوب پیوگلیتازون در لوسمی پرومیلوسیتیک حاد (APL)، چه به صورت منفرد و چه در ترکیب با عوامل شیمی‌درمانی گزارش شده است.
هدف یک مطالعه، بررسی بیان PPARγ و یکی از اهداف پایین‌دستی آن یعنی PTEN در بیماران لوسمی میلوئید حاد (AML) غیر M3 بود. همچنین ارزش درمانی تحریک PPARγ با استفاده از پیوگلیتازون در رده سلولی U937 مشتق از AML در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفت. نمونه خون 30 بیمار مبتلا به AML غیر M3 و همچنین 10 فرد سالم جمع‌آوری شد. سطح بیان mRNA PPARγ و PTEN مورد ارزیابی قرار گرفت. علاوه بر این، از روش تریپان بلو، سنجش MTT و آنالیز فلوسیتومتری برای ارزیابی اثرات ضدلوسمی پیوگلیتازون بر سلول‌های U937 استفاده شد.
افزایش بقای سلولی با پیوگلیتازون
PTEN در بیماران AML در مقایسه با گروه کنترل به طور قابل توجهی کاهش یافت. در حالی که بیان PPARγ در گروه بیماران افزایش یافت. سطح بیان PPARγ با PTEN همبستگی منفی داشت. اما از نظر آماری معنی‌دار نبود. علاوه بر این، تحریک PPARγ با استفاده از پیوگلیتازون بقا و ظرفیت تکثیر سلول‌های U937 را از طریق القای آپوپتوز و سرکوب انتقال سلولی از فاز G1 چرخه سلولی کاهش داد.
ویژگی منحصر به فرد گیرنده هسته‌ای PPARγ (peroxisome proliferator‐activated receptor‐γ) در انتقال سیگنال‌های ضد بقای داروهای شیمی‌درمانی، اشتیاق محققان را به کاربرد این گیرنده در درمان سرطان برانگیخته است. ما دریافتیم که بیان PPARγ در بیماران AML غیر M3 افزایش یافته است. فعال شدن این گیرنده با استفاده از پیوگلیتازون بقای سلول‌های AML را کاهش می‌دهد. نتایج مطالعه حاضر اهمیت PPARγ و تحریک آن را در استراتژی‌های درمانی AML روشن‌تر می‌کند.
PubMed-Alteration of PPAR‐GAMMA (PPARG; PPARγ) and PTEN gene expression in acute myeloid leukemia patients and the promising anticancer effects of PPARγ stimulation using pioglitazone on AML cells
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
اینستاگرام تلگرام لینکدین آپارات توییتر فیسبوک یوتیوب
