3 دسامبر مصادف با 12 آذر، توسط سازمان ملل متحد، روز جهانی افراد دارای معلولیت نام‌گذاری شده است.
هدف از نام‌گذاری این روز، تحلیل و بررسی مشکلات حال حاضر جامعه معلولین، بهبود کیفیت زندگی آن‌ها، ایجاد فضا و بستر مناسب جهت مشارکت معلولین در اجتماع و ایجاد فرصت‌های برابر برای این گروه اقلیت در جامعه می‌باشد.
پزشکان در ارتباط نزدیک با افراد دارای معلولیت
پزشکان و ارائه دهندگان خدمات درمانی از جمله اولین و مهمترین گروه‌های در ارتباط نزدیک با افراد دارای معلولیت هستند. بنابرین تحلیل و بررسی روابط میان آن‌ها در بهبود کیفیت ارائه خدمات درمانی و در نتیجه بهبود کیفیت زندگی افراد دارای معلولیت بسیار موثر است.
بررسی نقطه نظر پزشکان
نتایج یک نظرسنجی جدید از پزشکان ایالات متحده نشان می‌دهد که بیش از 80 درصد معتقدند، افراد دارای معلولیت قابل توجه کیفیت زندگی به مراتب بدتری نسبت به افراد فاقد معلولیت دارند. این امر بر این نکته مهم تاکید دارد که چگونه ادراک پزشکان و عقیده آن‌ها در انواع تخصص‌ها می‌تواند بر مراقبت و حمایت پزشکی بیش از 61 میلیون آمریکایی معلول تأثیر منفی بگذارد.
در این تحلیلی که اخیرا در یک مجله پزشکی منتشر شده است، 82 درصد از پزشکان مورد بررسی معتقد بودند که کیفیت زندگی افراد دارای معلولیت “کمی بدتر” یا “بسیار بدتر” از آن‌هایی است که فاقد معلولیت هستند.
در حالی که حدود 80 درصد گفتند که کاملاً موافق هستند که درک بیماران دارای معلولیت بسیار ارزشمند است، تنها 18 درصد به شدت موافق بودند که با بیماران دارای معلولیت در سیستم مراقبت‌های بهداشتی ناعادلانه رفتار می‌شود.
اینکه بسیاری از پزشکان و ارائه دهندگان خدمات درمانی همچنان راغب به بیان عقاید خود هستند بسیار تعجب برانگیز است. چرا که انتظار می‌رود اغلب ارائه دهندگان خدمات درمانی از بیان چنین نقطه نظراتی اجتناب کنند و یا دچار تردید شوند.
فیلد‌های تخصصی مورد بررسی
در مطالعه فوق 714 پزشک در هفت تخصص مورد بررسی قرار گرفتند:
- پزشکی خانواده
- داخلی عمومی
- روماتولوژی
- مغز و اعصاب
- چشم پزشکی
- جراحی ارتوپدی
- زنان و زایمان
دلیل انتخاب این رشته‌های تخصصی تعامل نسبتا زیاد افراد دارای معلولیت با این پزشکان بوده است.
ویژگی‌های احتمالا موثر در نتایج مطالعه
برای بررسی اثر نژاد و جنس پزشکان شرکت کننده لازم بود از نظر این ویژگی‌ها طبقه‌بندی شوند.
از میان پاسخ دهندگان نظرسنجی:
62 درصد مرد و 38 درصد زن بودند. اکثریت، یعنی 65٪ سفیدپوست، 17٪ آسیایی، 7٪ اسپانیایی، 6٪ سیاه پوست، 0.2٪ بومیان آمریکایی، 0.9٪ جزایر اقیانوس آرام، و 4.5٪ به عنوان سایرین طبقه بندی شدند. تقریباً از هر 3 پزشک 1 نفر گزارش کرده است که خود یا یکی از اعضای خانواده‌اش معلولیت قابل توجهی دارد.
نتایج مطالعه
حدود 57% از پزشکان معتقد بودند که مسئولیت خود را در قبال افراد دارای معلولیت به بهترین شکل ممکن برآورده کرده‌اند. تنها 41% از پاسخ‌دهندگان بسیار مطمئن بودند که می‌توانند همان سطح مراقبت استاندارد را به بیماران دارای معلولیت ارائه دهند.
تعصب پزشکان پیرامون کیفیت زندگی معلولین
در این مطالعه چرایی پاسخ پزشکان مورد مطالعه قرار نگرفت. اما به نظر می‌رسد پاسخ‌ها تا حدودی تعصب‌آمیز بوده است. چرا که وقتی صحبت از پاسخ‌های مربوط به کیفیت زندگی افراد دارای معلولیت به میان می‌آید، به نظر می‌رسد پزشکان معتقدند که درک درستی از معلولیت دارند و این ادراک به آن‌ها توانایی ویژه‌ای برای قضاوت در مورد زندگی بیماران می‌دهد.
واقعیت کیفیت زندگی معلولین
در حالی که ناتوانی‌هایی وجود دارد که می‌تواند کیفیت زندگی افراد را بدتر کند، تحقیقات نشان داده است که حداقل در کشورهای توسعه یافته افراد دارای معلولیت به طور کلی کیفیت زندگی خود را یکسان یا بهتر از افراد بدون معلولیت ارزیابی می‌کنند. البته این یافته در مورد سایر کشورها صدق نمی‌کند.
مطالعات متعدد دیگری نشان داده‌اند افراد معلول با نابرابری‌های بهداشتی مداوم از جمله خدمات غربالگری و پیشگیرانه، مراقبت‌های باروری و بارداری و ارتباط با پزشکان مواجه هستند.
نتایج سایر مطالعات مرتبط
در مطالعه‌ای در سال 2017 مشخص شد که حتی در کلینیکی که به طور کامل برای افراد دارای معلولیت در دسترس بود، بیماران معلول اظهار داشتند که پزشکان از جداول استاندارد معاینه به میزان برابر یا کمتر از کلینیک‌های ویژه افراد عادی پیروی می‌کردند. بیماران معلول در هر دو کلینیک نسبت به بیماران بدون معلولیت به میزان کمتری از خدمات درمانی ارائه شده رضایت داشتند.
بنابرین به نظر می‌رسد جهت برابری در بهداشت و درمان، تنها فراهم کردن تجهیزات کافی نیست. لازم است که نحوه ارائه خدمات بر اساس سوگیری‌ها، مفروضات و دانش تخصصی مورد ارزیابی قرار گیرد.
برابری امکانات بهداشتی و درمانی در زمان پاندمی COVID-19
نتایج مطالعه در دوره‌ی پاندمی بسیار مبهوت کننده بود. در دوره اول پیک ویروس کرونا، تخت‌های بخش مراقبت‌های ویژه در بسیاری از مراکز سراسر جهان بر اساس اولویت‌‌‌بندی در اختیار بیماران قرار می‌گرفت.
متاسفانه در بسیاری از بررسی‌ها، اینکه تخت به بیماران معلول اختصاص نیابد بسیار محتمل بود. چرا که معلولیت آن‌ها باعث الویت پایین‌تر این افراد جهت دریافت تخت و استفاده از دستگاه ونتیلاتور بود.
نتیجه‌گیری
یافته‌ها در مطالعات و بررسی‌های اخیر نشان می‌دهد جامعه علمی بسیار در تلاش است تا امکان بهبود زندگی معلولین را فراهم کند. با این حال به نظر می‌رسد لازم است این اقدامات به صورت هدفمندتری اصلاح شوند. در کنار فراهم کردن امکانات و تجهیزات، لازم است دانش تخصصی و ملاحظات مهم به صورتی موثر به ارائه دهندگان خدمات درمانی خصوصاً پزشکان آموزش داده شود.
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
