دویدن در مسافت بالا با اختلالات اسکلتی-عضلانی همراه است
دویدن در مسافت بالا یک ورزش محبوب در سطح جهانی است که با افزایش تعداد مسابقات دو در سراسر جهان، معنا پیدا کرده است. با وجود فواید متعدد قلبی-عروقی دویدن در مسافت بالا، میزان آسیب‌های اسکلتی-عضلانی ناشی از آن بسیار زیاد است. تا 79 درصد از دوندگان معمولی به دلیل استفاده بیش از حد از مفاصل پس از یک سال، دچار آسیب در این ناحیه می‌شوند. بنابرین طی سال‌های اخیر پیشگیری از آسیب‌های ناشی از دویدن در مسافت بالا مورد توجه قرار گرفته است.
دو عامل اصلی در آسیب ناشی از دویدن
میانگین بار عمودی (VALR) و میزان بار عمودی لحظه‌ای (VILR) دو مؤلفه‌ای هستند که چندین مطالعه گذشته‌نگر و آینده‌نگر آن‌ها را با آسیب‌های ناشی از دویدن در مسافت بالا مرتبط دانسته‌اند؛ مانند درد کشکک رانی و شکستگی ناشی از استرس در تیبیا. بنابراین، استراتژی‌های مختلفی برای کاهش میزان بارگذاری عمودی پیشنهاد شده است.
فرود با پنجه پا با آسیب کمتری همراه است
طبق مطالعات، دونده‌هایی که با پاشنه پا فرود نمی‌آیند، یعنی ضربه به قسمت میانی یا پنجه پا دارند، VALR و VILR کمتری نسبت به ضربه پاشنه پا تجربه می‌کنند. دوندگان با تعداد گام بیشتر و طول گام کوتاه‌تر، پاشنه را در تماس اولیه نزدیک‌تر به مرکز جرم می‌گذارند که منجر به کاهش میزان بار عمودی می‌شود. بنابراین طی دویدن در مسافت بالا، طول گام کوتاه‌تر همراه با افزایش تعداد گام برای یک سرعت معین به کاهش آسیب‌های ناشی از دویدن با مسافت بالا کمک می‌کند.
یک باور شایع در میان دوندگان
بسیاری از دوندگان بر این باورند که بزرگسالان باید الگوی دویدن کودکان را تقلید کنند. در مقایسه با بزرگسالان، کودکان معمولا کمتر با ضربات به پاشنه پا فرود می‌آیند، طول گام‌های کوتاه‌تری دارند و و تعداد گام‌هایشان بیشتر است. با توجه به تفاوت در ویژگی‌های دویدن میان کودکان و بزرگسالان، پیرامون این امر دانش محدودی وجود دارد. اکثر مطالعات قبلی تفاوت‌های بیومکانیک راه رفتن را بین دو گروه بررسی کرده‌اند. با این حال، نتایج قابل استنادی از آن‌ها به دست نیامده است. اخیرا یک مطالعه بیومکانیک، دویدن را میان کودکان پیش‌دبستانی (یعنی سن <7) و بزرگسالان مقایسه کرده است. پیش فرض آن بود که کودکان پیش‌دبستانی VALR و VILR متعادل با وزن بدن کمتری را نسبت به بزرگسالان دارند. انتظار می‌رفت کودکان پیش‌دبستانی ضربات غیرپاشنه‌ای، تعداد گام بیشتر و طول گام کوتاه‌تری را نسبت به بزرگسالان در دویدن با مسافت بالا نشان دهند.
ده کودک پیش‌دبستانی (6/1 ± 2/4 سال) و ده بزرگسال (5/9 ± 1/35 سال) انتخاب شدند. این افراد با کفش‌های معمولی خود، با سرعتی که خود انتخاب می‌کردند، روی زمین دویدند. میانگین بار عمودی (VALR) و نرخ بارگذاری عمودی لحظه‌ای (VILR) بر اساس داده‌های کینتیک محاسبه شد. الگوی ضربه پا و پارامترهای مکانی-زمانی با استفاده از سیستم ضبط حرکت جمع‌آوری شد. هیچ تفاوتی در VALR ،VILR، سرعت دویدن و الگوی ضربه پا بین دو گروه وجود نداشت و کودکان پیش‌دبستانی تعداد گام بیشتر و طول گام کوتاه‌تری داشتند.
نتیجه مطالعه، فرضیه اولیه را تایید نکرد
با مقایسه پارامترهای کینتیک و سینماتیکی بین کودکان و بزرگسالان، یافته‌های ما این ایده را تایید نمی‌کند که بزرگسالان باید بیومکانیک دویدن خود را با توجه به ویژگی‌های دویدن کودکان اصلاح کنند تا خطر آسیب کمتری داشته باشند.
PubMed – Difference in the running biomechanics between preschoolers and adults
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
