تاثیر کاناگلیفلوزین بر اکسیژن‌رسانی کلیه بیمار دیابتی

بیماری کلیه دیابتی چیست؟

بیماری کلیه دیابتی (DKD) یا نفروپاتی دیابتی یک عارضه ریزعروقی جدی ناشی از دیابت و علت اصلی نارسایی End-stage کلیه در چین است. شیوع جهانی دیابت نوع 2 (T2DM) به طور مداوم در حال افزایش بوده و 30٪ تا 40٪ از بیماران در نهایت به DKD یا حتی نارسایی کلیوی پیشرفت می‌کنند. DKD یکی از علل مهم ناتوانی و مرگ و میر ناشی از دیابت است. همچنین بار اجتماعی و اقتصادی سنگینی را بر دوش بیماران وارد می‌کند.

اگر بیماران مبتلا به DKD در مراحل اولیه بتوانند درمان به موقع دریافت کنند، این شانس را دارند که پیشرفت DKD را معکوس یا حداقل به تاخیر بیندازند. با این حال، حساسیت پایین تست‌های آلبومین ادرار و کراتینین سرم مانع از تشخیص و درمان زودرس می‌شود. در مرحله آلبومینوری بالینی، کنترل دقیق گلوکز خون، استفاده از استاتین و یا استفاده از مسدودکننده‌های سیستم رنین-آنژیوتانسین نمی‌تواند به طور کامل پیشرفت اختلال عملکرد کلیه را متوقف کند.

نقش کاناگلیفلوزین در درمان دیابت

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی فانکشنال (fMRI) می‌تواند عملکرد کلیه را به روشی غیرتهاجمی ارزیابی کند و تغییرات در خونرسانی و اکسیژن‌رسانی کورتیکومدولاری را که در مراحل اولیه نفروپاتی دیابتی رخ می‌دهد، تشخیص دهد. در میان مهارکننده‌های کو‌ترانسپورتر سدیم-گلوکز-2 (SGLT-2)، کاناگلیفلوزین به‌عنوان بهینه‌ترین رژیم درمانی کاهش‌دهنده گلوکز برای دیابت شیرین (DM) همراه بیماری مزمن کلیوی (CKD)، توصیه می‌شود. این دارو می‌تواند خطر نفروپاتی بیشتر را نیز کاهش دهد.

یک کارآزمایی آینده‌نگر، تصادفی و کنترل‌شده با دارو، اثر محافظتی کاناگلیفلوزین در بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم با عملکرد کلیوی طبیعی را مورد بررسی قرار داده است. این بررسی با استفاده از MRI ​​وابسته به سطح اکسیژن خون (BOLD-MRI) و MRI نشان‌دار اسپین شریانی (ASL-MRI) صورت گرفته است.

ارزیابی اثرات 12 هفته و 24 هفته درمان کاناگلیفلوزین بر شاخص‌های متابولیک، از جمله وزن بدن، فشار خون، گلوکز خون ناشتا (FBG)، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1C)، اسید اوریک سرم (UA)، تری گلیسیرید (TGs)، کل کلسترول (TC)، لیپوپروتئین-کلسترول با چگالی کم (LDL-C) و لیپوپروتئین-کلسترول با چگالی بالا (HDL-C) صورت گرفت. علاوه بر این، اثرات کاناگلیفلوزین بر eGFR و نسبت آلبومین به کراتینین ادراری (UACR) در بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم نیز مورد ارزیابی قرار گرفت.

مقایسه کاناگلیفلوزین با گلیمپراید

کاناگلیفلوزین باعث کاهش قابل توجه وزن بدن و فشار خون دیاستولیک در مقایسه با گلیمپراید شد. میانگین بالای نرخ فیلتراسیون گلومرولی تخمینی پایه (eGFR) در هر دو گروه نشان‌دهنده سطح GFR در وضعیت نسبتاً بالا بود که پس از 24 هفته درمان با کاناگلیفلوزین به طور قابل‌توجهی بهبود یافت. با این حال، هیچ یک از رژیم‌های دارویی به طور قابل توجه بر خون‌رسانی کلیوی تاثیر نمی‌گذارد. مقادیر ^*R2 با محتوای اکسیژن بافت، نسبت معکوس داشت. در مقایسه با شروع، 24 هفته درمان با کاناگلیفلوزین، مقادیر ^*R2 قشر کلیه و مدولا را به ترتیب 22.3٪ و 29.2٪ کاهش داد. این کاهش به طور قابل توجهی بیشتر از گروه کنترل گلیمپراید بود.

بنابر نتایج گفته شده، کاناگلیفلوزین سطوح اکسیژن‌رسانی کلیوی را در بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم با عملکرد طبیعی کلیه، مستقل از تغییرات در خونرسانی کلیوی، بهبود بخشید.

می‌توانید متن کامل مقاله را از آدرس زیر مطالعه کنید:

ScienceDirect-Canagliflozin could improve the levels of renal oxygenation in newly diagnosed type 2 diabetes patients with normal renal function

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

اینستاگرام  تلگرام  لینکدین  آپارات  توییتر  فیسبوک  یوتیوب