پنج چالش اصلی که فیزیوتراپیست‌ها با آن روبرو هستند
مانند هر حرفه دیگری، حرفه فیزیوتراپی نیز نکات مثبت و منفی خاص خود را دارد. به مناسبت روز فیزیوتراپی در ادامه به پنج چالش اصلی فیزیوتراپیست‌ها می‌پردازیم. این چالش‌ها با تحقیق و بررسی مشکلات چندین فیزیوتراپیست در نقاط مختلف جهان به دست آمده‌اند.
۱. فقدان نیروی حمایتی در دسترس
فیزیوتراپی به عنوان شاخه‌ای از سلامت و توانبخشی عمومی، به طیف وسیعی از مردم خدمت میکند. با توجه به نیاز و محبوبیت آن در بین بخش‌های مختلف مانند اطفال، ارتوپدی، اعصاب، ورزشی و غیره، تقاضای زیادی برای دستیاران کمکی و نیروی حمایتی متخصص از جانب فیزیوتراپیست‌ها در سراسر جهان وجود دارد.
یافتن دستیاران مدبر، با تجربه و ماهر برای فیزیوتراپیست‌ها در حال حاضر امری دشوار است. فقدان نیروی متخصص حمایتی یکی از بزرگترین چالش‌های حال حاضر این متخصصین می‌باشد. یکی از راه‌حل‌های امیدوارکننده در این راستا فرآیند “دیجیتالی شدن” است. فیزیوتراپی و ورزش‌درمانی در حال حاضر، بدون دردسر و با کمک دستگاه‌ها و ابزارهای دیجیتالی تسهیل شده‌اند. این روش با بهره‌گیری از نرم‌افزارهای تخصصی و ایستگاه‌های تصحیح فرم یکی از بهترین راه‌حل‌ها برای مشکل کمبود نیروی کمکی متخصص می‌باشد.
۲. فرسودگی و استرس کاری
مانند هر شاخه دیگری از پزشکی، فیزیوتراپی نیز می‌تواند بسیار استرس‌زا باشد. کار در شیفت‌های طولانی و برخورد با بیمارانی که تجربیات و بیماری‌های سختی دارند، می‌تواند باعث استرس شدید فیزیوتراپیست‌ها شود. این استرس می‌تواند به احساس فرسودگی منجر شود و از نظر ذهنی این افراد را تحت فشار قرار دهد. یافتن تعادل بین زندگی حرفه‌ای و شخصی نکته‌ای است که فیزیوتراپیست‌ها باید از همان ابتدا به آن توجه کنند.
۳. تهیه و به‌روزرسانی مستندات
قانون فعلی مراقبت‌های بهداشتی در اغلب کشورهای جهان مستلزم مستندسازی در هر مرحله از مدیریت بیماری تا پایان درمان و ثبت جزئیات کوچک از برنامه‌ریزی تا اجرای نهایی برنامه درمانی است. با این حال قوانین مراقبت‌های بهداشتی به طور مداوم در حال تغییر است و چون سیاست‌های پوشش بیمه‌ای ممکن است تغییر کند، مستندات به ثبت رسیده همواره باید به‌روزرسانی شده و جمع‌آوری شوند و یا مطابق با قوانین جدید مجددا به ثبت برسند. این مستندات، دلایل و علل رویکرد درمانی، درمان‌های گذشته، جزئیات روزمره هر بیمار و همچنین توجیه نیاز به انجام یک روش فیزیوتراپی را بیان میکند.
۴. استرس عاطفی
فیزیوتراپیست‌ها در ارتباط بسیار نزدیک با بیماران هستند. آن‌ها در کنار حرفه خود، با تجربیات آسیب‌زای هر بیمار روبرو می‌شوند و سعی می‌کنند وضعیت فعلی ذهنی آن‌ها را درک کنند. ساعات کاری پشت هم و طولانی در کنار بیماران می‌تواند فیزیوتراپیست‌ها را از نظر عاطفی دچار مشکل کند.
در حرفه فیزیوتراپی در اغلب اوقات، هدف نهایی دستیابی به تحرک مستقل بیماران است. با این حال تحمیل فشار و تشویق بیماران برای رسیدن به آن هدف، نه تنها به کار فیزیکی، بلکه به ارتباطی عاطفی و عمیق با بیمار نیاز دارد. فیزیوتراپیست‌ها باید به طور منظم روی سلامت عاطفی و بهداشت روان خود کار کنند. چرا که این امر به طور مستقیم با وضعیت روانی آن‌ها مرتبط است.
۵. فیزیوتراپیست‌ها باید همواره در زمینه حرفه خود به‌روز باشند
همانطور که قبلا ذکر شد، به‌روزرسانی‌های منظمی در قوانین مراقبت‌های بهداشتی وجود دارد. بنابراین یک فیزیوتراپیست، باید اطلاعاتی در مورد همه این تغییرات داشته باشد که این امر فرآیندی زمان‌بر است. علاوه بر این، تقریباً همه فیزیوتراپیست‌هایی که در این بررسی مشارکت داشتند اعلام کردند که سالانه حداقل ۲ تا ۳ دوره آموزشی می‌گذرانند تا در مورد فناوری‌ها، تکنیک‌ها، درمان‌ها و پیشرفت‌های جدید به‌روز باشند. تمامی این دوره‌ها و کلاس‌ها هزینه‌های سنگینی تحمیل میکند و همچنین زمان قابل توجهی باید برای آن‌ها صرف شود.
ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید
